overig

35 jaar en nog nooit zelf jam gemaakt, dat is toch schandalig? Ik schaam mij diep. Gisteren tijdens mijn vrije dag besloot ik dat het hoog tijd werd om te gaan knoeien en knutselen in de keuken.

Het recept kreeg ik vorige week in Winssen toen ik daar logeerde, maar om er zeker van te zijn dat ik niets zou vergeten zocht ik ook nog even naar een recept op internet en vond deze van Laura’s Bakery.

 Nu de potjes vol jam voor mij staan besef ik dat het wel heel gemakkelijk en snel ging. Maar wat is het een leuk creatief proces waar je doorheen gaat! Eerst de potjes voor de jam steriliseren door ze te koken en daarna met de aardbeien aan de slag. Helaas was ik vergeten om een goede kom te kopen voor de staafmixer. Gevolg: de hele keuken inclusief mijn nieuwe truitje onder de rode troep. Het voordeel was wel dat ik nu eindelijk de tegels van mijn keuken eens goed kon schoonmaken.

Maar dan de geur. Ik was meteen weer terug op de boerderij van opa en oma. Mijn oma was dol op het zelf maken van jam, rabarber en appelmoes. Mijn keuken vulde zich met herinneringen waardoor ik het gevoel had dat ze er even bij was en trots toekeek.

Geleisuiker en citroensap erbij en daarna het geheel laten koken. Na het afkoelen de hete massa in potjes doen en ze even omdraaien zodat de jam langer goed blijft. Dat omdraaien was weer even lastig, want ik had van die goedkope potjes gekocht die niet zo goed sloten waardoor er de nodige jam ontsnapte. Weer wat geleerd voor de volgende keer. Vervolgens werd mijn geduld erg op de proef gesteld, want ik moest echt wachten totdat de jam afgekoeld was voordat ik aan tafel kon.

Na een paar uur opende ik één van de potjes en smeerde de beschuitjes vol met rood geluk. Het smaakte goed en ik heb meteen plannen gemaakt voor een volgend project.

Wat zal ik dan maken, rabarber of appelmoes?

Het doet een beetje pijn. Zoals altijd als je ergens afscheid van moet nemen. Tegelijkertijd voelt het als een grote opluchting.

Begin dit jaar vertelde ik enthousiast over het opstarten van mijn tekstbureau Kareen. Vastberaden om op volle kracht opdrachten binnen te gaan halen en om uiteindelijk echt voor mezelf te beginnen. Na een paar maanden zonder opdrachten merkte ik echter dat ik geforceerd bezig was met het zoeken naar klanten en kwam ik steeds meer tot de ontdekking dat een eigen bedrijf niet genoeg bij mij past. Het voelde als iets moeten, terwijl ik in mijn hart al wel wist dat dit het niet zou gaan worden.

Ik laat het los, de website gaat eind deze maand uit de lucht, maar ik ga zeker die pen niet neerleggen. Ik ga mij opgeven voor een cursus ‘Voor kinderen schrijven’ in september en dat voelt nu al als een goed nieuw begin op schrijfgebied. Intussen staat er een fotosessie gepland met basketbal maatje en fotografe E. om mijn blog wat te pimpen. Oh en voor de duidelijkheid: ik blijf graag beschikbaar voor vrienden en familie voor welke schrijfopdracht dan ook. Kom maar op.

Intussen gooi ik deze met een kleine traan in de prullenbak en begin ik vrolijk aan Matilda van Roald Dahl. Ter voorbereiding op de cursus in september, je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen toch?

Zijn vaste uitspraak als het even tegenzat. Als de liefste oma werd besproken, waarmee hij zo gelukkig getrouwd was. Twee jaar zonder haar was eigenlijk te lang. Maar wat heeft mijn sterke opa zich er goed doorheen geslagen. Kaarten, sjoelen, altijd tijd voor een praatje met wie dan ook en de moestuin mooi maken in het bejaardenhuis. En steeds die grote lach op zijn gezicht als we op bezoek kwamen.

Maar sinds zijn afscheid denk ik vooral aan mijn warme jeugd op de boerderij. Samen met mijn zus, nichtjes en neefjes was iedere logeerpartij één groot feest. Telkens als er jonge poezen waren geboren mochten zij bij ons op schoot en kregen we chips en limonade. Eieren uithalen bij de kippen met oma, tractor rijden met mijn vader en meehelpen in de kas met de plantjes.

Mijn opa genoot het meest als hij in alle vroegte de zonsopgang op het land zag in stilte. Maar hij kon ook echt niet zonder al het bezoek wat tijdens de vaste tijden langskwam. Want iedereen wist precies wanneer in de Putsteeg de koffie klaarstond.

Verdrietig maar ook zo dankbaar. Want mijn opa en oma waren voor een lange tijd in mijn leven. De liefde voor de boerderij en het buiten zijn draag ik in mijn hart en neem ik mee naar de stad. Ze zijn nu samen, ‘t is goed zo.

Ieder jaar is het weer totaal anders. Het gevoel, de mensen en niet te vergeten de muziek. Wat dit jaar vooral kenmerkend was voor carnaval: mijn wekker ging twee keer zo belachelijk vroeg!

Zaterdagochtend 9.37 uur al in de trein richting Venlo. Al sinds zeven of tien jaar (we zijn de tel kwijtgeraakt) ga ik op zaterdag carnaval vieren daar. Of zoals ze het in Venlo noemen: Vasteloavend. Na een lange treinreis kom ik om 11.11 uur aan op het station en vliegen we meteen door naar onze medevierders om de make up in te gaan. Nog geen uur later staan we al in het centrum en genieten van de muziek, van het bijna tropische weer en van elkaars gezelschap.

We hoppen vanaf de bar buiten naar verschillende kroegen en eten zelfs keurig aan tafel friet met schnitzel. Na de welbekende ‘after dinner dip’ hossen we nog even door en laten we ons naar huis brengen door de moeder van M. Hoe luxe, net als de saucijzenbroodjes en de nodige koppen thee bij thuiskomst. Bijkletsen en lachen om alles en niets om vervolgens met een volle buik tevreden in slaap te vallen.

Maar dan de maandag. Om 6.30 uur gaat de wekker, want we gaan met vrienden ontbijten in Bavel. Na wat geschreeuw door een intercom bij vrienden ‘WAKKER WORDEN’ zitten we toch allemaal keurig op tijd eieren met spek naar binnen te werken. Met een eerste Jupiler erbij, even slikken maar het went al snel. Vervolgens in de Jeep vol gas door de wildernis (de eitjes blijven nog net binnen) naar het Testikelbal in Chaam.

Jaren geleden heeft de Locobar besloten dat het veel te laat is om te beginnen met feesten als de optocht begint. In de ochtend gaat het compleet los in dit dorp. Dansen, springen en meezingen met alle foute nummers. Over een pony, de toyboy van Onno en er zijn zelfs live optredens van lokale volkszangers waar wij vast nog veel van zullen gaan horen.

Het Testikelbal is niet voor watjes, want na de drukke ochtend gaat iedereen door naar de optocht of in ons geval terug naar Breda. In het Kielegat moeten we even wennen aan het rustige karakter van de carnaval vierders die naar de optocht kijken. Dat geeft ook ons een moment om uit te rusten. Voor even dan, want de Grote Markt laat in de middag de juiste krakers alweer uit de boxen horen. De gesprekken worden met de minuut beter, net zoals onze danskwaliteiten. Rond 19.00 uur ga ik huiswaarts, mijn benen willen niet meer maar ik heb zo’n blij gevoel.

Dit was een prachtige carnaval. Met weinig slaap, de zon van binnen en van buiten en met de liefste mensen om mij heen.

Vandaag precies 3 jaar geleden schreef ik mijn allereerste blog. Wat lijkt en is dat alweer lang geleden. In totaal 130 blogs geschreven en gemiddeld schreef ik 1 blog per week uitgezonderd van de nodige vakanties. En dit is dan nummer 131.

Het lijkt een hele opgave om iedere week weer wat te verzinnen om te delen met de wereld, maar gek genoeg is het dat totaal niet. De inspiratie komt gelukkig meestal vanzelf en het geeft steeds zo de juiste energie. Samen met de vele eerlijke en lieve reacties van mijn lezers blijft het een feest om te mogen doen.

Het aantal bezoekers loopt niet in de honderden, maar daar gaat het mij niet om. Het belangrijkste is dat ik kan en mag blijven schrijven voor wie dat dan ook wil lezen. Hoewel ik wel moet toegeven dat het iets scheelt en een extra blij gevoel geeft als de woordvoerster van de Nederlandse Brandwondenstichting of Lisa Portengen (de vrouw uit de afgelopen Albert Heijn kerstcommercial) een blog deelt op Twitter en Facebook. Dan schieten die bezoekersaantallen even goed omhoog.

Maar wat ik nu graag zou willen voor mijn verjaardag? Ik zou het heel leuk vinden als iemand een gastblog zou willen schrijven welke hier zal gaan schitteren. Anoniem of met naam eronder. Het onderwerp, de woordkeuze en de lengte mag jij zelf bepalen. Er zijn geen regels. Durf jij dit aan, mail dan naar in**@****en.eu. Ik kan niet wachten, klim in de pen en ontdek jouw verborgen talent!