overig

Ieder jaar schrijf ik een blog met lovende woorden over Paaspop en kan ik daarna niet wachten tot de volgende editie. Dit keer is het anders en vraag ik me af: barst Paaspop teveel uit zijn voegen om te blijven gaan?

Voor een geboren en getogen Schijndelse die opgegroeid is met dit festival voelt het  alsof ik in een doolhof ben beland. De bestrating zorgt voor een netter geheel, maar ik mis de planken met modder om door te banjeren. De tenten staan in hogere steigers en door de ontelbare kleuren en geluiden ben ik binnen enkele seconden het overzicht kwijt.

Met vrienden komen we samen in de Apollo tent voor een optreden van Hans Teeuwen. Het is raar om een cabaretier op een podium te zien praten waar normaal een band speelt. We zijn geen liefhebbers van hem en besluiten na een kwartier om verder te lopen. We dansen op reggae muziek en daarna zien we een krachtig optreden van Matt Simons. Vervolgens is het tijd voor koffie en een visje (wat een combinatie trouwens) en lopen we van de ene tent naar de andere zonder ergens te blijven hangen. De Chrystal Fighters maken het ronddwalen zonder duidelijk doel goed, wat een vrolijke en opzwepende muziek!

Het vertrouwde zit hem in het samenzijn met de beste vrienden, het kletsen met oude bekenden en het opgaan in de muziek. Ik mis echter de gemoedelijke sfeer, overzicht op het terrein en optredens zonder wachtrijen. Want de afsluiter Kensington zit er niet in, wachten in de regen totdat je in een volle tent Paaspop afsluit is niet onze manier. Ik ben nieuwsgierig hoe de organisatie het zelf heeft ervaren en of de drukte volgend jaar beter opgevangen zal worden…

• de baan waar iedereen jaloers op is, zonder stress en met een inkomen waarbij  geldzorgen niet bestaan.
• een pittoreske boerderij met koeien, paarden, kippen en iedere dag verse eieren bij het ontbijt.
• een kapsel dat nooit verwilderd is met haar dat glanst, zelfs in het donker
• een huis dat 24/7 schoon en opgeruimd is, met verse bloemen op tafel en een lege wasmand in de badkamer.

Herkenbaar? Je hoopt en verwacht van alles en bij voorkeur op korte termijn. Vervolgens heb je dubbele pech: de verwachtingen komen niet uit én intussen vliegen de prachtige dingen aan je voorbij. Schrijfster Susan Smit schreef hier een pakkende column over in de Happinez: Dit moment is volmaakt.

Ik doe met haar mee, ik heb me voorgenomen om alleen de aandacht te richten op wat er op dit moment is:

• Het is een donderdag met 18 graden en ik zit op een flexwerkplek in Den Bosch te schrijven na een lekkere fietstocht door het Bossche Broek. Nog vier dagen en dan is het officieel lente. Geen seizoen wat mij zo doet glimlachen als deze. Ik wil zonnesproeten op mijn gezicht, picknicken in het park met vers afgebakken broodjes en aardbeien en de eerste barbecue met vrienden in de tuin houden.
• Ik ben gezond en ik heb genoeg geld op mijn bankrekening om van te leven. Deze week is een artikel van mij geplaatst in De Mooi Schijndel Krant en daar ben ik van in de wolken.
• Ik ben ook in de wolken van ons knusse en kleurrijke huis, het samenwonen met de liefste en precies-even-koppig-als-ik man die ik ken en niet te vergeten een parel van een boom in de achtertuin:

Zestien jaar, zes huizen, één studie en drie banen. Tranen van geluk en van verdriet, lachbuien, stevige stapavonden, gevonden en weer verbroken liefdes. Lekker de natuur in bij het Mastbos of tijdens een fietstocht langs de Mark.

Ik typ deze blog vanuit ons huis waar het met de dag knusser en vertrouwder is nu de spullen vanuit de stad een plekje vinden in Sint-Michielsgestel. Vannacht sliepen we samen voor het laatst in het zesde huis. Na een bezoek aan de favoriete winkels en speciaalbiertjes bij Sam Sam had ik zes dromen over:

1. de introductie op de NHTV, waar ik vier dagen in hetzelfde shirt rondliep en uiteindelijk met weet ik hoeveel medestudenten in dat smerige shirt in een zwembad sprong.
2. een krantenjongen die we tegenkwamen om zes uur ‘s ochtends, terwijl de vogels floten en we net een broodje shoarma hadden gegeten.
3. de traditionele Sinterklaasavond in het studentenhuis, met foute cadeautjes, lol om niets en het zelf verzonnen hoedenspel.
4. de studiereizen naar Rome, Boedapest, Parijs en Wenen. Wat een straf om een toeristische opleiding gevolgd te hebben.
5. de eerste stappen naar een volwassen leven door te gaan werken en de liefde voor het schrijven te ontdekken.
6. de vriendelijkheid en openheid van de mensen die ik heb ontmoet, zowel van bekenden als van ‘vreemden’. Deze twee karaktereigenschappen heb ik in de laatste verhuisdoos heb gestopt.

• eet ik de taart op die een lieve vriendin als verrassing bezorgd heeft op het toekomstige adres…
• bakt mijn vriend de oliebollen en krijg ik een feestelijk ontbijt op bed.
• gaan we naar de bioscoop en zien we een spetterende film met Will Smith. Collateral Beauty heeft een sterke cast met een pakkend verhaal waarbij je tegen het einde bijna van je stoel valt van verbazing.
• probeer ik het NU bij de klauwen te grijpen, want ook al begint het leven bij veertig laat mij nog maar een poosje een springende dertiger zijn.
• wandelen we door de bossen, in het buitengebied van de Meierij en door de bergen van Oostenrijk.
• hoop ik op werkgebied plezier en leerzame ervaringen te vinden met de pen in mijn hand.
• ben ik trots op de prachtige mensen die ik om mij heen verzameld heb en die er zowel in goede als in pittigere tijden voor me zijn.
• ga ik Breda verruilen voor het pittoreske Sint-Michielsgestel, want we gaan samenwonen!