overig

Zoals ik al aangaf in mijn vorige blog, gisteren was de laatste aflevering van Stop in the Name of Love. Het programma van BNN over de ontluikende liefde tussen de mannen uit het dorp en de vrouwen uit de stad.
In het laatste dorp Vorden waren er weinig vonken meer te bekennen. Alsof de vrouwen de hoop al hadden opgegeven, deden zij weinig moeite meer om de 2 mannen uit de Achterhoek wat beter te leren kennen. De koek was op. Dorp na dorp, een paar vrouwen bleven toch echt hangen bij hun prins, maar het merendeel pakt het stadse leventje nu gewoon weer op. Toch is het zeker niet voor niets geweest, want iedere vrouw gaf tijdens de Roadtrip aan veel geleerd te hebben. Met name over het daten zelf. Want wat is de belangrijkste reden om te gaan daten? Dé partner voor het leven vinden om mee te trouwen en kinderen te krijgen of houd je het bij wat gescharrel? Of misschien is het gewoon leuk om iemand te leren kennen wat daar ook uit voortkomt?

En dat zorgde vandaag voor een interessante discussie tussen mij en een goede vriendin. Wij en de vriendinnen om ons heen zijn druk bezig met volwassen worden en de juiste keuzes  maken. Hoe hoog ligt de druk als je ouderwets gaat daten? Want als dertiger kun je toch niet meer onbevangen ergens aan beginnen en zelfs een drankje teveel doen tijdens je eerste date?

Jawel! Haal de druk van de ketel en pak het origineel aan. Doe iets wat je nooit zou doen met die aantrekkelijke man en neem het vooral niet te serieus. Ga desnoods in je trainingsbroek en foute trui op pad, dan wordt het zeker een date om nooit te vergeten.  Hoe daarna verder? Ach dat is een zorg of geluk voor later, als die eerste ervaring met hem maar in je hoofd blijft hangen en leerzaam zal zijn.

Stop In The name Of Love. De Road trip op BNN vol liefde. Ik kijk mijn ogen uit. Het programma op maandagavond heeft het ongemakkelijke van Boer Zoekt Vrouw. En soms het wat zoetsappige van All You Need is Love. Maar het doel in deze uitzonderlijke Road trip is zeker interessant.

15 vrijgezelle vrouwen uit de stad gaan naar verschillende dorpen in Nederland om de ware Jacob te vinden. Dorpen is misschien een groot woord, het zijn meer gehuchten. Met een enkele kroeg en als je geluk hebt een supermarkt op een half uur afstand. Zij zijn de mannen uit de stad beu. Waarom? Over het algemeen geven ze aan dat het haantjes zijn en dat ze moeite hebben om trouw te blijven. De mannen doen niet genoeg hun best, het is tijd om erachter te komen of het in de dorpen beter gesteld is. De vrouwen tussen de 19 en 40 jaar gaan daten, en vinden ze de prins goed genoeg dan blijven ze achter in het dorp en gaat de bus weer verder naar de volgende bestemming.

Volgende week wordt alweer het laatste adres bezocht, en gisteren was het tijd voor een evaluatie. Want die bus is echt nog niet leeg. De studente uit Amsterdam vraagt zich af waarom zij toch steeds in gesprek raakt met mannen uit de stad als ze los gaan in het dorp. Is dat de aantrekkingskracht omdat je hetzelfde leventje leidt? Begrijp je elkaar beter omdat je vrijer en opener bent? De mannen die ze ontmoeten tijdens de trip zijn lief en doen hun best, maar ze missen vaak ervaring op liefdesgebied. Of ze willen juist zo snel mogelijk weer aan de vrouw na een lange relatie en laten dat te duidelijk merken.
Ze hebben niet de mogelijkheid gehad om te studeren, maar kunnen klussen als de beste.

Voor mij is dit echt een openbaring. Ik heb er nooit bij nagedacht dat een man uit het dorp anders tegen mij als stadsmeisje zou kunnen aankijken. Want de mannen in het programma van BNN geven aan dat wij stoerder zijn dan de vrouwen die zij gewend zijn. Met meer make-up en kortere rokjes. En met een sterk karakter, wat soms ook lastig kan zijn. Je merkt het al, ik ben hier nog niet over uitgepraat.

Dorp versus stad, laat jouw mening maar horen!

Een klein neusje, al veel donker haar en oh zo schattig.
Dat is Kaatje.

Mijn officiële bijnaam krijgt een hele andere betekenis.
Hoe leuk dat ik nu een echte Kaatje mag leren kennen.
Ik ben al jarenlang hecht met haar ouders en heb een
speciale band met trotse broer Stijn. Nu ben ik ook trots,
want ik mocht het geboortekaartje vullen met een tekstje.
Met heel veel plezier.

Wat een cadeautje toen deze in de brievenbus viel.

Vanochtend vlak voor de spinning les (hoe goed kan je dag beginnen) bleef ik even steken in de Psychologie. Een goed artikel over stress, verdriet en loslaten. Iedereen krijgt ermee te maken, maar hoe gaan we ermee om?
Nou in deze tijd vooral snel en met alle hulpmiddelen die voorhanden zijn. Schouder even vast omdat je al tien uur aan het werk bent? Hop meteen ‘s avonds naar de fysiotherapeut.
Een lange relatie gaat stuk, wat nu het verdriet toelaten? Nee hoor, we geven ons op voor de mindfulness training en die psych van om de hoek heeft vast nog wel een uurtje vrij.

Hoe zou het zijn om het zoals vroeger weer zelf te doen? Wat meer bewegen, dan gaat die schouder vanzelf weer los. Yoga is van oudsher het medicijn tegen zere schouders, nek – en rugklachten. Uit ervaring kan ik zeggen dat hier geen fysio tegenop kan.
Liefdesverdriet? Gewoon huilen of net zolang erover praten totdat je beseft dat je ex zeker niet de leukste is.

Dag psych en fysio, we doen het lekker weer zelf.
Met trots!

Afgelopen vrijdag afscheid genomen van mijn liefste en grootse oma. In de sneeuw, maar met een warm gevoel. Vanwege alle mooie herinneringen, op de boerderij was het altijd een groot feest. Logeerpartijen met koekjes, snoepjes, chips en chocolade. Spelen met de poezen, de eieren uithalen bij de kippen en helpen in de kas.
Een warm nest voor iedereen.

De sneeuwvlokken mengen zich met tranen, en ieder heeft zijn eigen verdriet.
Gelukkig zijn er de vrienden van vroeger en nu, lief en oprecht. Groots in het steunen en klein door een simpele knuffel. Zodat het verdriet plaats kan maken voor een zonnige lente, met de bijzondere tijd van vroeger in mijn hart.