overig

De laatste dag van november en ik begin wat rebels te worden. Waarom? Nou we zitten voornamelijk binnen de komende weken en (vr)eten hele kippen, konijnen en koeien op terwijl behoorlijk wat mensen in de wereld niet genoeg eten hebben. Ik weet dat ik er in mijn eentje weinig aan kan veranderen, maar wel wil ik mij anders gaan gedragen.

Want wat is er buiten eigenlijk te beleven terwijl wij ons volproppen bij de kerstboom? Ik hoor en zie dat Breda deze winter bepaalde terrassen laat staan. De horeca dacht zeker: laten we het Bredase volk eens wat frisse lucht en beweging geven. Dan groeien ze niet dicht, want ze moeten door de kou constant op en neer lopen van het terras naar de wc binnen en weer terug.

Ik ga het achterhalen, of het buitenleven leeft de laatste maand van het jaar. Wie weet beland ik ineens op een geheime kerstmarkt en moet ik verplicht glühwein proeven. Of ik word verrast door een piet die erop staat dat ik meega naar zijn land.

Mocht ik hier dus wat minder aanwezig zijn, dan ben ik of in Spanje óf ik zit te verkleumen op het terras in de wind. Met een kop warme erwtensoep zonder vlees en hopelijk een warm dekentje. Om tot in mijn tenen te voelen hoe het is om met minder toch een tevreden mens te zijn in december.

Het lijkt alsof ik een lang weekend naar zo’n wellness oord ben geweest. Twee dagen bij het thuisfront en ik voel mij als herboren. Mijn vader (ons pap) is vandaag zesenzestig jaar geworden en de feestelijkheden begonnen gisteren al.

Aan de lange tafel wordt bij iedere verjaardag over de meest uiteenlopende onderwerpen gepraat. Het laatste nieuws van de beide families, de problemen in de wereld en last but not least: slap geouwehoer.

Daar zijn wij goed in als Vennen en Kraaien. Praten over niets maar op zo’n manier dat het toch lijkt dat het ergens over gaat. Bijven hangen in grappen die al vaak gemaakt zijn maar toch weer zorgen voor buikpijn van het lachen. Mijn oom die wat mij betreft de spreuk van het jaar erin gooit: ‘ Waar je van droomt kun je niet van wakker liggen.’

Rond elven ga ik naar bed en besluit ik zijn raad op te volgen. Hierdoor val ik rustiger in slaap dan anders, zonder ook maar één gedachte. De volgende ochtend blijft de rust er goed in, want ik kan bubbelen en de Viva lezen totdat het ontbijt klaarstaat. Alsof dat nog niet genoeg verwennerij is, gaan we daarna met het gezin en aanhang lunchen en pesten in het dorp. Tot slot worden wij bij terugkomst verrast door Sinterklaas die dit jaar eerder ons huis in Schijndel heeft gevonden. De cadeautjes vliegen in het rond en tevreden vertrek ik van de plek waar ik weer helemaal kind mocht zijn.

Potjandorie zit ik deze blog gewoon te typen op mijn eigen MacBook Air. Ik-moet-bijna-huilen-zo-dankbaar. Dat ik niet meer hoef te schelden als de Acer uit 1870 vastloopt en alleen te gebruiken is met oplader in het stopcontact. Dat ik alleen maar op de aan/uit knop hoef te drukken en ik ben meteen waar ik moet zijn. Zonder ingewikkelde handelingen om alles te installeren. Dat dit prachtexemplaar na nachtenlang dromen van mij is!

Ik had een streng spaarplan opgesteld om de Macbook te kunnen kopen. Maar ik heb het niet nodig gehad, door gewoon wat rustiger aan te doen met geld en wat hulp van bovenaf kon ik vandaag naar de winkel rennen om de buit in te slaan. Ik kreeg er een gratis training bij, waardoor ik binnenkort op een zaterdagochtend nog dieper in de Apple wereld ga duiken.

Morgen ga ik met mijn nieuwe liefde op pad. Want hij is zo licht dat ik er uren mee kan gaan pronken zonder een zere schouder te krijgen. Ik kan niet wachten om hem voor te stellen aan mijn favoriete koffietent waar ik regelmatig zit te bloggen. Zullen er veel jaloerse blikken mijn kant op komen?

Het is november. Ik zie de ene na de andere challenge voorbij komen. De snor laten staan voor het goede doel, in dit geval de strijd tegen prostaatkanker. Een sterk initiatief dat Movember en het zorgt voor een andere kijk op de mannen. Een maand koken zonder pakjes en zakjes. Moeders die in november zichzelf extra slank en mooi gaan maken. Geen idee waarom of hoe, want ik heb niet verder gelezen. Ik ben geen moeder en al was ik het wel dan ga ik mezelf niet uitdagen door bijvoorbeeld geen chips meer te mogen eten. Een straf voor mij, zoals ik al vaker beschreven heb.

Ik heb besloten om aan geen enkele challenge mee te doen. Want als ik mezelf iets opleg gaat het juist de andere kant op. Zo maakte ik een week geleden, aan het einde van mijn vakantie goede voornemens. Na een week lijkt het snel om dit al te evalueren, maar toch heb ik er behoefte aan. Het resultaat tot nu toe bewijst namelijk voor mij dat niets te plannen is, zeker niet als je er te veel mee bezig bent. En dat vooral de laatste tijd alles anders loopt dan ik van te voren had bedacht en op een prettige manier moet ik zeggen.

Ik zou gaan zwemmen omdat ik yoga beu was, geen zin in zweverigheid en kruidenthee. Deze week dronk ik liters kruidenthee en komende donderdag ga ik weer naar de yogales. Waarom? Omdat Steve Jobs in zijn boek beschrijft dat zenmeditatie zijn leven heeft veranderd. Plus ik heb last van mijn schouders en nek en ik weet hoe goed yoga daarbij helpt.

Ik zou lid worden van de bibliotheek. Het is wel vier keer door mijn hoofd gegaan om daarbinnen te lopen maar in mijn lunchpauzes had ik steeds andere ‘belangrijke’ dingen te doen, tja prioriteiten stellen hè…

Ik kan zo nog wel even doorgaan. Maar dan ga ik zeuren en ik had mezelf voorgenomen om dat niet meer te doen. Bij deze wens ik iedereen die wel een challenge gaat doen succes. Kom maar op met die mannen met sexy snor en met de gezonde recepten van het koken zonder pakjes en zakjes.

Het ging nogal mis gisteravond. Het begon eigenlijk al bij de Very Important Pizza in Rotterdam. Of was het nou de Very Italian Pizza? Want daar konden we niet meteen aan tafel omdat het zo druk was en dronken we eerst een drankje op het terras. Maar het had net geregend. S. ging op haar stoel zitten en daar lag een flinke plas water op. Daar zit je dan op een ernstig koud terras met een natte kont.

Maargoed, de ober vond ons zielig. Dus kreeg zij dekens en mochten we al snel binnen aan tafel gaan. We aten en aten en aten (voorgerecht salade, hoofdgerecht pizza en als toetje de Dudok appeltaart). Ik deed even een gebedje na in plaats van voor het eten dat ik die taart de rest van de avond binnen zou houden.

Daarna op naar de Irish Pub. We besloten onze Thailand vakantie te herbeleven en wilden typisch Thais Singha bier bestellen. Dat bier was op. Ook dat nog! Hoeveel pech kun je hebben op een avond? De live band was wel een goedmakertje, net als de gemoedelijke bijna Brabantse sfeer tussen alle nationaliteiten die je maar kunt bedenken.

Voordat we de BOB-bus naar Rozenburg namen waar ik sliep werd ik nog aangesproken door een wat vage Fransman. Hij duwde een briefje in mijn hand namens zijn vriend. Alle teleurstellingen van deze avond verdwenen in het niet, want zeg nu zelf dit is toch té romantisch: