Kareen

Na maanden klagen over dat ellendige hardlopen was de grande finale
toch eerlijk waar geweldig. Na een halve nacht buikgriep (waren dat de
stalen zenuwen of de sushi van vrijdag?) stond ik aan de start met weet
ik hoeveel mensen. De vijf kilometer doet iedereen kwam ik achter. Maar
niet iedere hardloper wordt aangemoedigd met een creatief spandoek!
Helaas liep ik te snel om deze te zien, maar ik heb van iedere kilometer
genoten.

Een jongen met een drumstel onderweg die maar bleef spelen, ineens een
harde gil met ‘kom op Karin’ en ik was al over de helft. De adrenaline gierde
door mijn lijf, de laatste meters over de brug bij de Haven voel ik nog tot in
mijn kuiten. Ik  zal het nooit vergeten, mijn eerste en laatste deelname aan
de Singelloop in Breda. Met een tijd om trots op te zijn.

Er zitten van die dagen tussen. Als een paard in een flinke galop door de dag. De ene mail naar de andere stroomt binnen en na een
uur weet je al niet meer waar je het zoeken moet. Intussen blijft de telefoon rinkelen en moet je toch eigenlijk dringend naar de wc.

Weet je hoe vaak ik ‘ik hoor het graag, alvast dank’ op een dag typ? En hoe gewoon het is geworden om via Google alles maar dan ook alles op te zoeken?

 
Na acht hectische uren kom ik thuis en denk ik aan mijn lieve oma. Deze krachtige vrouw was ook een werkpaard maar dan in de buitenlucht. In haar lange leven geen mailtje
verstuurd en toch niets gemist. Google had zij niet nodig, er kwam iedere dag wel iemand op bezoek bij de grote boerderij van opa en oma om advies aan te vragen.  Levenservaring leer je niet op internet, maar door veel te praten met allerlei soorten mensen. Door gewoon
buiten te zijn en de natuur om je heen te voelen.

Maar in 2013 heeft bijna iedereen wel een kantoorbaan. Geloof me, ik vind mijn werk zeker goed en uitdagend. Maar stiekem zou ik op zo’n haastige dag even het kantoor uit vluchten. Naar de boerderij, spelen net als vroeger en de paarden aaien. Want daar horen
zij thuis, buiten in de wei.

Nog twee weken. Nog zes kamelen en een landcruiser nodig.
Easy Way doet mee aan de Singelloop voor oneMen. Als amateur
hardloper ren ik 5 kilometer mee. Intussen haal ik geld op voor
pionier Aniley van oneMen. Samen met mijn collega’s.

Na ongeveer twee maanden trainen heb ik ontdekt dat het hardlopen
niet in mijn bloed zit. Maar het steunen van een initiatief wat
nu zo dichtbij mij staat wel. Daarom voor één keer in mijn blog een
verzoekje. Doneer iets kleins, zodat deze pionier dichter bij zijn doel
komt: het opzetten van mobiele scholen in Ethiopië. Ieder kind heeft
onderwijs nodig, en zoals je in onderstaand filmpje kunt zien weet
Aniley precies op welke manier.

Intussen duik ik nog een paar keer het bos in voor wat rondjes.
Op zondag 6 oktober gaan we hardlopen en genieten, rondom de singels
van Breda. Doneren kan via deze link, iedere euro maakt ons en vooral
oneMen al heel blij: Easy Way maakt kilometers voor oneMen

Tadaaaaaa! Eindelijk. Het is zover.
Een fotosessie bij Inspire Coffee Company in Breda bracht het geheel op gang.
Waar je trouwens de beste filterkoffie van heel Nederland kunt drinken. Ik ben
geen meisje dat graag in de volle schijnwerpers staat, maar dit keer maakte ik
een uitzondering. Klungelig op een bank een goede pose vinden en met hakken onder
mijn rok alsof ik ze iedere dag draag.

Na veel wikken en wegen, knippen en plakken is deze nieuwe foto op de homepage
het trotse resultaat. Met mijn logo, terug van weggeweest en eigenlijk al die
tijd gemist. Deze foto is gemaakt door goede vriendin Miranda Vermeeren, ook
een creatieve bij. Amateur fotografe maar ik verwacht zeker meer van haar in
de toekomst. Zij heeft sinds kort haar eigen website neem even een kijkje het
is zeker de moeite waard:www.coloresdelmundo.nl.
Ik ben blij met mijn nieuwe gezicht en waarschijnlijk zorgt het ook voor een
positieve draai aan mijn blog. De rode draad van het Dertigers dilemma is wat
losser geworden. Ik maak liever keuzes dan dat ik blijf hangen.
Ik kijk zelfs uit naar de herfst, laat dit kleurrijke seizoen maar komen!

Ik ben verslaafd. En niet zo’n beetje. Nee het is niet de drank, zoals je misschien zou verwachten bij deze titel. Het is de prachtige Deense serie Borgen, die zich afspeelt binnen en buiten de muren van het regeringscentrum Christiansborg in Kopenhagen.

Wat een meeslepend verhaal met sterke acteurs. Het Deense taaltje kan ik al bijna meepraten want soms haal ik wel drie afleveringen op een avond. Schandalig.
Dankzij een goede vriendin die dat tijdens Lowlands even moest laten vallen.
Alsof ik daar in zou trappen, ik kan toch niet verslaafd raken aan een televisieserie?
Wel dus.

Mijn leventje even in de wachtstand en ik kruip in de levens van Birgitte, Katrine en de aantrekkelijke Kasper. Je kan het slechter treffen op de zaterdagavond toch?
Ik smelt als de woorden ‘hi skat’ worden uitgesproken en stiekem bekijk ik al hoe duur een vlucht is naar Kopenhagen. Er is een soort van vervolg hierop, namelijk the Killing.
Ook uit Denemarken met veel dezelfde acteurs.

Maar eerst nog een paar afleveringen van Borgen en daarna eens kijken of ik de weg naar de kroeg nog kan vinden. Zodat ik eindelijk oprecht kan proosten in een andere taal.

Follow my blog with Bloglovin