Met nog bibberende vingers typ ik deze blog. Ik wil daar nooit meer heen. Het leek zo’n goed idee van C. om het Biermuseum te bezoeken. De eerste activiteit om mijn liefde voor Breda terug te vinden. Ik zocht op waar het was en kwam erachter dat het een Bierreclamemuseum is. Ach ja, het is vast wel interessant als het met bier te maken heeft, dacht ik nog. Een stukje rijden met de auto en ik was er, maar het leek meer op een kroeg dan op een museum.
Dat was het ook. Bij binnenkomst kwam de sigarenrook mij tegemoet vanaf de bar en ik dacht ik loop even de trap op daar is vast de ontvangst. Een vrouw kwam aangesneld en vroeg of ik bij de groep van Tilburg hoorde? Eh nee, ik wilde gewoon even een kijkje nemen in het ‘museum’. Dat mocht zeker. Er was maar één verdieping voor zover ik kon zien met bierreclames en een bar, wie weet waren het er wel drie maar al waren het er vijf ik wilde hier niet zijn! Wat een tegenvaller, want ik hoopte hier op zijn minst een beetje cultuur te proeven met een lekker Breda’s speciaal biertje in de hand.
Toch ben ik ervan overtuigd dat ik mijn liefde voor deze stad alleen terugkrijg als ik naast het vertrouwde ook nieuwe dingen uitprobeer. Gelukkig heb ik vandaag nog iets compleet nieuws gevonden wat mij wél blij maakte. Via een post op Instagram kwam ik terecht bij een mini bibliotheek op de hoek van de Bernard de Wildestraat/Maasdijk. Ik ruilde ‘Alles over Tristan’ van Tommy Wieringa voor ‘Het verdriet van België’ van Hugo Claus. Ben ik zonder veel moeite te doen ineens in het bezit van een ware klassieker!
No Comments