schrijven

Ik zou nu eigenlijk op weg moeten zijn naar Eindhoven voor de cursus ‘Voor kinderen schrijven’. Ik spijbel niet en ik ben ook niet te moe om te gaan. Helaas is deze cursus na 2 lessen afgebroken omdat er te weinig deelnemers waren.

Bah, ik baal er zo van! Want de lessen waren precies zoals ik het mij had voorgesteld: speels en verslavend. Juf Judy kende ik al van eerdere cursussen in Breda en dat voelde meteen vertrouwd. Net als de locatie het CKE in Eindhoven, lekker Brabants met een dame in de kantine die haar eigen cake en taart bakt en verkoopt. Ik ben ze dankbaar hoor, want ik heb geheel gratis mogen proeven van het schrijven voor kinderen ruim 2 x 2 uur lang. Maar het smaakt zo naar meer.

Toch houdt het hierbij niet op. Natuurlijk niet. De juf heeft een goede optie gegeven voor een thuiscursus. Daar kan ik ieder moment mee beginnen en zo lang of kort over doen als ik wil. Maar wat ik merkte de afgelopen lessen is dat er niets gaat boven klassikaal leren. Met elkaar verzin je meer verhalen dan alleen. Ook moet ik gestimuleerd blijven om tijd vrij te maken en er echt voor gaan zitten.

Ik heb nu genoeg ervan gebaald en luister maar naar de woorden van een wijze man uit mijn familie: zonder tegenwind bouw je ook geen spierkracht op. En hoe vervelend kan het zijn om dit soort boeken als aanvulling op het huiswerk te ‘moeten’ lezen?

Tijdens het schrijfcafé vandaag moesten we een brief schrijven aan onze jongere zelf. Leeftijd, vorm van de brief of de lengte; het maakte niets uit. Bij mij kwam meteen een moment in mijn leven naar boven waarin ik een grote keuze moest maken: gaan werken of doorstuderen.

Ik was 23 jaar en net afgestudeerd aan de NHTV. Ik bleef maar twijfelen en dubben. Het doorstuderen zou veel geld en tijd kosten, kon ik niet beter gaan werken en een stabiel leven opbouwen? Ik koos het laatste en greep niet de kans om te beginnen aan de opleiding Journalistiek.

In mijn brief schreef ik aan mijn jongere zelf hoe jammer ik dat nu vind dat ik toen niet voor mijn passie koos.  Achteraf is makkelijk praten natuurlijk, maar toch bracht deze brief mij veel. Zeker omdat we het voor gingen lezen aan twee anderen van de groep. Ik vond het spannend vandaag, terwijl ik er normaal geen moeite mee heb om iets voor te lezen. Maar in zo’n brief geef je jezelf bloot en gaat het echt over JEZELF en niemand anders.

Het heeft mij geholpen om wat meer rust te krijgen over dingen uit het verleden. Want ze komen echt niet meer terug. Spijt hebben van iets kost bergen energie. Dat is wat ik zonder twijfel heb geleerd in 12 jaar tijd.