Ik zit hier nu twee uur aan de koffie achter de laptop en deze kat heeft zich nog amper bewogen. Af en toe krabt hij wat over zijn neus maar verder doet hij niets. Ik ben strontjaloers. Intussen heb ik al zo’n vijftig gedachtes gehad.
Die gedachtes kan ik niet op commando loslaten. Ze zijn niet zwaar, want ik zocht enkel en alleen een onderwerp voor een nieuwe blog. Dus ik kraak mijn hersenen totdat ik er eentje heb.
Weet je, loslaten, ik geloof er niet in. Want als ik dat wil doen ben ik vooral bezig om te vechten om het los te laten. Ik MOET loslaten. Het gevolg is dat het omgekeerde gebeurd: het spookt door mijn hoofd, dagenlang. Heb jij dat ook?
Waarom kunnen en mogen we het niet gewoon toelaten? Piekeren, slecht slapen en onrustig zijn. Huilen en zielig doen, urenlang. Het moet kunnen. Ik heb het geaccepteerd. Dat ik af en toe wakker lig als ik een probleem wil oplossen. Dat als ik iets ga veranderen, ik eerst moet ploeteren om dat voor elkaar te krijgen. Ik schreeuw liever de hele buurt bij elkaar dan dat ik stil op de bank bezig ben met loslaten.
Ik pleit voor het toelaten van problemen, veranderingen en inspiratieloze momenten zonder regels. Ik ben klaar met loslaten.