stukje psychologie

Je moet het maar durven: met de camera dicht op je neus met de billen bloot. Maaike Remmerswaal doet dat gewoon even, zonder zenuwen en met een open blik. Ik ontmoette haar vorig jaar bij de yogaschool in Breda, want ik zocht een goede  fysiotherapeute.

In haar filmpjes (vlogs heet het tegenwoordig hè 😉 ) legt ze uit hoe sterk je kunt veranderen als je met oude patronen aan de slag gaat. Ze vertelt over haar ‘moeilijkheden’ als hoogsensitief persoon en op welke manier zij hiermee omgaat. Het is niet een kwestie van hop snel een oplossing vinden en doorgaan, want je hebt ook momenten van verdriet, pijn en boosheid nodig.

Is dat geen opluchting? Dat je lekker naar het bos kan gaan om het eruit te schreeuwen of  met stokken te slaan. De pijn mogen voelen van vroeger en de tranen toelaten in plaats van inslikken.

Ben jij hoogsensitief en zijn de prikkels van deze tijd te overweldigend voor jou? En/of blijf je vastlopen in oude patronen die je tegenhouden om te groeien? Volg dan haar persoonlijke boodschappen op Facebook, want door haar kijk op deze blokkades gaat er een wereld voor je open.

Morgen is het Bevrijdingsdag en vieren we onze vrijheid. Vandaag valt op de tijdlijn van Facebook mijn oog op een artikel uit de Trouw: ‘We ontnemen kinderen de kans om zichzelf te ontdekken’ 

De schrijver legt uit hoe de ouders van nu de controle willen houden over hun kinderen. Door bijna constant op ze te letten, zelf mee te spelen in de zandbak of een prestatie te hangen aan een activiteit denken ze dat hun kinderen het gelukkigst zijn.

Psycholoog Peter Gray, hoogleraar psychologie aan het Amerikaanse Boston College denkt hier anders over. Ouders moeten hun kinderen veel meer zelf laten aanmodderen. Door uren buiten te spelen worden ze creatiever en sterker. Kinderen vervelen zich niet snel, laat ze eens zelf bepalen wat ze willen doen en voor je het weet spelen ze eindeloos verstoppertje of staat er een wachtrij bij de trampoline.

Dat herinner ik mij van vroeger, ik kon uren stoepranden met de buurjongens en iedere avond klonk er wel ergens buut vrij! in de buurt. Of ik zat binnen met de barbiepoppen en verzon een eigen soap met Ken en Barbie in de hoofdrol.

Wanneer is het omgeslagen? En waarom zijn de ouders van nu bang dat het mis gaat als ze even niet opletten?

Ik heb geen kinderen van mezelf, maar twee geweldige bonuskinderen in het weekend. Ik let op als we samen over straat lopen of als ik alleen thuis ben met ze. Hoewel ik niet het natuurlijke moederinstinct heb voel ik het aan als ze tijd voor zichzelf willen en dan spelen ze in hun hut of ontstaan er spontaan zandkastelen in de tuin. Ik drink intussen thee en als zij iets nodig hebben hoor ik het meteen.

Wat ik vooral hoop voor de kinderen van deze tijd is dat ze niet duizend en één dingen moeten. Dat ze de vrijheid mogen pakken als ze daar behoefte aan hebben, ook gedurende een drukke schoolweek. Het echte presteren is voor later, door te spelen zullen ze creatiever en blijer de toekomst in gaan.

Als een rommelig bureau staat voor een rommelige geest, waar staat een leeg bureau dan voor? 
Einstein

Als er een top tien zou bestaan van mensen die tot in de puntjes kunnen opruimen zou ik erin staan. Ik haat rommel, viezigheid en als dingen plotseling op een andere plek liggen. Ben ik autistisch hierin? Ik vrees van wel en na het lezen van het artikel ‘Hoezo Marie Kondo?’ in Flow magazine kom ik tot de conclusie dat ik niet persé in de top tien hoef te blijven.  Marie Kondo schreef een boek over hoe je door ontspullen en opruimen orde schept in huis en in het hoofd, waardoor je geluksgevoel toeneemt.

Het artikel maakt duidelijk dat dit niet voor iedereen geldt. Albert Einstein kreeg zijn geweldige ideeën achter een rommelig bureau. Een clean desk policy is op kantoren geen slim beleid, want de sloddervossen die tussen bergen papieren, memo’s en halflege koffiebekers aan het werk zijn, blijken uiteindelijk het creatiefst te zijn.

Ik woon samen met een sloddervos en als ik een slechte bui heb loop ik als een strenge juf door het huis. In een paar maanden tijd heb ik het huis zien veranderen van rommelig naar een plek met minimale chaos en nu knaagt er iets. Want het moet niet zo zijn dat hij op zijn tenen gaat lopen hiervoor. Bovendien denk ik niet dat je minder gelukkig bent als er een trui op de trap ligt of als de schoenen niet op dezelfde plek in de gang staan.

Bij deze ga ik een poging wagen om IETS van rommel in huis toe te laten en de autistische trekjes zal ik proberen te temmen. Spullen mogen op een andere plek liggen onder de voorwaarde dat ik ze gemakkelijk terug kan vinden.

Hoezo opgeruimd staat netjes 😉 ?

Ik zit hier nu twee uur aan de koffie achter de laptop en deze kat heeft zich nog amper bewogen. Af en toe krabt hij wat over zijn neus maar verder doet hij niets. Ik ben strontjaloers. Intussen heb ik al zo’n vijftig gedachtes gehad.

Die gedachtes kan ik niet op commando loslaten. Ze zijn niet zwaar, want ik zocht enkel en alleen een onderwerp voor een nieuwe blog. Dus ik kraak mijn hersenen totdat ik er eentje heb.

Weet je, loslaten, ik geloof er niet in. Want als ik dat wil doen ben ik vooral bezig om te vechten om het los te laten. Ik MOET loslaten. Het gevolg is dat het omgekeerde gebeurd: het spookt door mijn hoofd, dagenlang. Heb jij dat ook?

Waarom kunnen en mogen we het niet gewoon toelaten? Piekeren, slecht slapen en onrustig zijn. Huilen en zielig doen, urenlang. Het moet kunnen. Ik heb het geaccepteerd. Dat ik af en toe wakker lig als ik een probleem wil oplossen. Dat als ik iets ga veranderen, ik eerst moet ploeteren om dat voor elkaar te krijgen. Ik schreeuw liever de hele buurt bij elkaar dan dat ik stil op de bank bezig ben met loslaten.

Ik pleit voor het toelaten van problemen, veranderingen en inspiratieloze momenten zonder regels. Ik ben klaar met loslaten.