Ik heb altijd gedacht dat ik rond mijn veertigste geestelijk compleet zou zijn, maar ik gedraag mij hoe langer hoe meer als een krankzinnige.
Dit is één van de vele grappige uitspraken van de Belgische schrijfster Valerie Ecykmans. Ik nam het boek mee in de auto naar Slovenië en las het in twee dagen uit. Om het vervolgens thuis nog eens te lezen, want ik wilde er geen letter van missen.
Openhartig
Ze vertelt op een hilarische en tegelijkertijd openhartige manier over haar leven als veertiger. Van eerdere miskramen en vruchtbaarheidsproblemen tot de vraag of ze een minnaar moet nemen; niets lijkt voor haar een taboe om over te schrijven.
Herkenbaar
Ik ben heel anders opgegroeid dan de kinderen van nu. Valerie merkt dat ook bij haar zoontje en grijpt in het boek terug naar haar eigen jeugd. Het volgende fragment haalt de woorden uit mijn mond en schudt hopelijk ouders wakker. Want waarom zitten we soms zo bovenop onze kinderen en laten we ze niet meer zelf van de wereld ontdekken?
Zelf groeide ik op een vrijstaand huis met een enorme tuin, in een straat waar nauwelijks verkeer was. Als de tuin te saai werd, trokken we de straat op, of maakten we de velden en de bossen onveilig. Als we ons verveelden, was dat ons probleem. Nooit zei een van mijn ouders: ‘Wat?! Verveel je je? Hemeltje! Zullen we naar de bioscoop gaan? Het museum? Het subtropisch zwemparadijs?‘
De lat hoog leggen
Over wakker schudden gesproken, waarom leggen wij vrouwen de lat zo hoog? Valerie geeft aan dat ze dat nog het vervelendste vindt aan de volwassen versie van zichzelf. Ik kan het alleen maar beamen.
Want terwijl ik deze blog typ bedenk ik me dat de was nog in de droger moet en de afwas van twee dagen op de aanrecht staat. Waarom is een blog schrijven niet voldoende voor nu? Weet je wat, ik pak een kop thee om voor de tv te kruipen zonder langs de aanrecht te lopen. Doe je mee?
No Comments