schrijven

Vanochtend verwonderde ik mij over een buurman. Nogal in de war stond hij voor mijn deur, hij kon maar niet begrijpen waarom de postbode iedere keer een brief in zijn brievenbus stopte zonder envelop eromheen. Hij heeft regelmatig stemmingswisselingen en gedraagt zich dan als een klein kind. Zijn vragen en bijzondere kijk op de wereld verbazen mij iedere keer weer.

Tijdens het schrijfcafé in Breda vanmiddag mocht ik ook een klein kind zijn. Fantaseren, lachen, samen spelend schrijven en onze eigen waarom vragen bedenken. Met twee schrijfcollega’s verzon ik een dialoog tussen een handveger en blik en iedere persoon aan tafel had een andere definitie verzonnen op het thema van dit schrijfcafé ‘Verwondering’.

Maar het meest verwonderd was ik vandaag over mezelf. Voor het eerst in mijn carrière als schrijfster had ik zonder veel denkwerk een rijmend gedicht op papier gezet:

Ik zou weleens willen weten
Waarom de bomen niet praten
Mogen zij wel fluisteren in de nacht?
Over hun avonturen vertellen, heel zacht?
Ik zou weleens willen weten
Waar bomen aan denken
als zij gaan slapen
Zouden zij dan ook gaan gapen?
Als bomen konden praten
Zouden zij niet te stoppen zijn
Want zij horen alle verhalen
in het bos en op straat
Ik wacht op de eerste boom die praat

Wat een storm zojuist op de snelweg, mijn auto bleef nog maar net overeind. Maar ook in mijn hoofd is een herfststorm ontstaan. Dit kwam door het schrijfcafé bij Dudok in Tilburg, waar het vanmiddag geheel in het teken stond van sprookjes.

Waar ik in mijn blog zo dichtbij de waarheid blijf, ging ik nu een andere wereld binnen. De wereld van fantaseren zonder regels, iedere zekerheid liet ik los. Het was even wennen in het begin, de volgende vragen kwamen op in mijn hoofd: ‘ Kan ik dit wel schrijven? Is dit niet te raar voor woorden?’ Gelukkig is het antwoord op beide vragen nee, in een sprookje is niets te gek. Wat een vrijheid om dit te ervaren.

In het begin moesten we ons favoriete sprookje benoemen en ik riep meteen: ‘Assepoester!’ Uiteindelijk maakte ik mijn eigen verhaal en ging het over een gemene man die het leven van een prinsesje op zijn kop zette. Het thema was jaloezie en zij wist niet hoe zij dat uit haar leven moest verbannen. Maar uiteindelijk leefde zij dankzij de wijze les van een groen monster toch nog lang en gelukkig.

Tussen de opdrachten door raakte ik in gesprek met mijn buurvrouw en zij heeft bij toeval ook het plan om een kinderboek te gaan schrijven. We hebben elkaars contactgegevens en gaan binnenkort met een koffie ideeën uitwisselen. Het sprookje voor vandaag was compleet, het fantaseren laat ik niet meer los.

Soms droom ik erover om te bloggen in de anonimiteit. Het is dat ik geen tijd heb om nog een blog op te zetten, want hoe spannend zou het zijn om zonder grenzen te kunnen schrijven?

Neem bijvoorbeeld het daten, ik vind het lastig om dat te bespreken. Want meestal weet de meneer in kwestie al snel van het bestaan van mijn blog. Ik ga natuurlijk niet openbaar maken dat ik een keer naar een eerste date ben gegaan in mijn joggingbroek en dat ik zo opgelucht was dat hij er ook eentje aanhad. Want dat was de afspraak, we wilden doen wat we het meest misten als vrijgezel: op de bank hangen in ons kloffie en films kijken samen. Het ijs was meteen gebroken door de broek en doordat hij aan het begin van de film rode wijn knoeide op een te witte bank. Ook zou ik hier nooit vertellen dat ik een paar jaar geleden van een liefde een fles dure parfum kreeg bij de derde ontmoeting. Die ik vervolgens in duizend stukjes liet vallen in de badkamer. Of dat ik won tijdens een potje GlowGolf, terwijl meneer van te voren zeker wist dat hij mij zou gaan inmaken op de golfbaan.

Nee,  zulke dingen houd ik liever voor mezelf. Maar de twijfel blijft: wat wil ik wel en niet delen? Niet ieder moment van mijn leven hoef ik op het wereldwijde web te laten zien. Er zal altijd een stukje opgesloten blijven in mijn veilige zelf.

Stil omdat de moeder van een collega zo plotseling overleed. Stil omdat dat ook eigen verdriet naar boven haalt. Mijn lieve moeder is dan ineens weer zo dichtbij. Stil omdat de student die een onderzoek deed op ons kantoor zelf uit het leven is gestapt.

Het schrijfcafé van vanmiddag stond ook in het teken van de stilte. Geen gekletst of overleg, maar een mini retraite van twee uur.

We begonnen met een kleuropdracht. Een kleurplaat voor ons neus en stil aan de slag. Na zo’n tien minuten merkte ik dat ik alleen maar gefocust was op het kleuren. Het leek wel of ik in mijn eentje aan die tafel zat. Ontspannen en langzaam kleurde ik zonder plan. Iedereen deed het op zijn eigen manier. De ene schrijfcollega wat opstandig en een ander geheel buiten de lijntjes.

Daarna gingen we verder met een woord. Enveloppen met steeds één woord daarop geschreven werden rondgedeeld. Je mocht uitkiezen welk woord je het meest aansprak. Behalve ik, want ik was de laatste in de rij. Ik kreeg het woord afwachten. De oefeningen die volgden maakten het helder: afwachten is op dit moment hét woord voor mij. Niets steeds rennen en dingen in de hand willen houden. Kleuren, schrijven en muziek luisteren, dat hielp tijdens deze retraite goed bij mij. Weinig gedachten, maar veel inspiratie. Afwachten is het nieuwe ontspannen.