Kareen

Het gevoel is iedere dag anders. Het ene moment ben je euforisch over een overwinning, het andere moment kan er zomaar iets gebeuren waardoor je in huilen uitbarst. Soms stop je het weg en ga je snel weer verder met rennen, vliegen en vergeten. Om het later op een stil moment nog harder terug te krijgen. Want het gevoel zal jou nooit in de steek laten.
Al ren je naar de andere kant van de wereld of werk je 80 uur per week.

Durf jij altijd jouw gevoel te volgen?

Voor mij heeft het wel even geduurd om te beseffen dat mijn gevoel altijd gelijk heeft. Hoe fijn is het dan dat ik daar op kan vertrouwen. Ik zie het als mijn beste vriend die mij zegt wat wel en niet goed voor mij is. Zodat ik de keuzes maak die mij het meest gelukkig maken. Soms duren die keuzes maanden of zelfs een jaar en een andere keer hak ik de knoop in één seconde door. Het verstand zorgt af en toe voor onrust, maar zal het toch nooit winnen van dat allesoverheersende gevoel.

Wat zei een wijze man ook alweer, volg iedere storm in je hart…

Het is zover, na meer dan 2 jaar bloggen heb ik even geen inspiratie. Ik ben druk met werken, basketballen, buiten zijn, wijntje hier en een koffie daar. Het is ook niet dat er weinig gebeurd, maar misschien wil ik een moment niet over mijn leventje praten.

Lieve R. kwam met goede onderwerpen, want ik vroeg haar bijna huilend wat ik moest doen aan mijn writers block. Schrijf over de vakantieplannen die je in jouw hoofd hebt maar nog niet gaat uitvoeren. Of over het concept van de gekleurde mandjes in de supermarkt die ooit geïntroduceerd werden om singles aan de man of vrouw te krijgen. Ik ging meteen enthousiast zoeken naar de mandjes, maar het concept is van jaren geleden en bleek minder spannend te zijn dan wij dachten. Het is nooit echt wat geworden tussen de schappen van de AH. Dus…weg goed onderwerp. En dan de vakantieplannen, weet je ik ben er gewoon nog niet over uit. Mijn spaarrekening loopt ook nog niet over, dus ik stel het gewoon uit. Leven in het nu en geen minuut verder, dat was het toch?

Het komt vanzelf weer, en vaak op de meest rare momenten. Dan verschijnt er ineens een lampje boven mijn hoofd (remember Willie Wortel?) en ik typ weer een blog als nooit tevoren.

Tot die tijd mag jij altijd een idee achterlaten op mijn blog of via mail in**@ka****.eu.
Mijn inspiratieloze ik zal dat zeer waarderen.

De banden worden opgepompt en ik mag altijd bellen als er iets is. Ja, ik voel me weer negentien. En dat voelt goed, met het zonnetje in mijn rug fiets ik naar vriendinnen A. en M. Een kruisverhoor bij de ouders en broer, want ik heb al veel te lang mijn gezicht niet meer laten zien. Tien paaseitjes later gaan we vriendin H. en haar vriend ophalen. Klokslag drie uur en wij zitten aan ons eerste biertje, een Bavaria. Een half uurtje later gaan we fietsen en weten wij de kortste weg gelukkig nog steeds te vinden.

Het geluk kan niet op als we aankomen op het terrein: daar wordt ook Bavaria geschonken, hoezee! De openingsdansjes worden gemaakt bij de buiten bar en de eerste bekenden lopen voorbij om even kort een praatje te maken. Paaspop wordt ieder jaar groter, maar wij kunnen het niet laten om het te vergelijken met het enorme Lowlands. Dat moeten we niet doen. Paaspop heeft zijn eigen karakter: mensen die dansen in een kleine aanhanger hebben de grootste pret en er is zelfs een bowlingbaan waar tot na middernacht de kegels omgegooid worden.

Als dertigers halen we herinneringen op aan alle jaren hier en heel ons verleden loopt voorbij: de klasgenoten van de lagere en middelbare school, oud collega’s van de C1000 en niet te vergeten de bekende koppen uit stamkroeg De Beurs. Een mooi en openhartig gesprek met mijn beste vriendin van de lagere school zet mij echt terug in de tijd.

Amper een band gezien, maar wat een gezelligheid! Even na twaalven verlaten H. en vriend de bowlingbaan en met zijn drietjes zorgen wij ervoor dat de dansvloer zeker niet leeg gaat raken. Het is tijd voor het Singlefeestje: je zoekt een single uit in een bak en geeft deze aan de DJ in de hoop dat hij hem gaat draaien.  Vol onbegrip besluiten we na een uur of anderhalf dat we er klaar mee zijn, de goede keuze van A. Tony Braxton is namelijk niet gedraaid. Schandalig.

Afgezien van een kleine vergissing bij het weglopen van het terrein (we lopen richting de camping in plaats van naar onze fietsen) verloopt de terugweg soepel. We nemen afscheid van de zoveelste Paaspop en van elkaar. Dit dansfeestje doen wij snel weer over, waar dan ook.

Afgelopen zaterdag had ik een bijrol in een hilarische Western film. De boerderij van opa en oma staat in de verkoop. De makelaar sprak weken geleden uit dat het voor de verkoop heel goed uit zou komen als alles netjes opgeruimd zou worden.

Dus de familie ging meteen aan de slag: opruimen, schoonmaken, op en neer naar de stort rijden, de tractors op Marktplaats en afgelopen zaterdag stond in het teken van: veeg de plaats even schoon. Een enorme oppervlakte, maar wij zijn niet zo van het zeuren dus hop bezem in de hand en gaan. Vrolijk stonden we te vegen in het zonnetje, ik druk in gesprek met peetoom (ja die was zelfs opgetrommeld vanuit de andere familie). Ineens zag ik Anneke en Bonfire voorbij de kas lopen, in snelle pas richting de grote wei. ‘Eh horen die niet in de stal of tenminste buiten de stal achter het hek?’ riep ik verbaasd.

De paniek sloeg toe en iedereen legde de bezem neer (behalve peetoom want die kreeg betaald per meter). Op naar de wei, want die paardjes mochten echt niet ontsnappen. Vriendelijk roepen, zelf er achteraan rennen, niets hielp. Totdat Cowboy Henk in actie kwam, met een zak vol brood wist hij de deugnieten te lokken en we vormden met zijn vieren een front zodat ze niet meer konden ontsnappen.  De paardjes keerden terug naar de stal, uitgeput van het avontuur van hun leven. Wat een geluk, die Henk wat een held!

Het werd vijf uur en voldaan van het vegen gingen we nog even met zijn allen in het zitje hangen. Het ijskoude biertje smaakte verrukkelijk. Rare verhalen van vroeger kwamen naar boven en iedereen voelde het geluk van toen op de boerderij. Er werden plannen bedacht om tijdens de kijkdagen een clown en een springkussen te regelen en er kunnen ook best taarten gebakken worden. Oh en de kinderen mogen natuurlijk paardje rijden voor een euro over het land.

Zes uur, het was tijd om voor het eten te gaan zorgen, ieder ging weer zijn eigen weg. Graag sluit ik af met de meest intelligente uitspraak van deze dag: “Onze poes en buurmans kater maken het elke avond later!”

Weet je nog mijn appeltaart actie? Misschien vergeten? Dat geeft niet, hier lees je het nog eens: appeltaart. Ik vroeg aan jou waar ik het beste over kon gaan bloggen. Nu ga ik eindelijk schrijven over het onderwerp wat mijn lieve gekke peetoom aandroeg: mijn zoektocht naar geluk.

Op een dag als vandaag voelt het geluk dichtbij. De zon schijnt (en hoe!) en ik ben vandaag 7 jaar in dienst bij Easy Way. Wat een prestatie, vooral voor een meisje dat voorheen als een Donald Duck van het ene baantje naar het andere ging. De dag afsluiten op het terras met hapjes en een koude rosé. Ik ben gezond en kan doen wat ik wil. Als ik vandaag zin heb om een maand naar Bali te gaan, boek ik morgen het ticket. Of ik doe het niet, ook goed.
Over drie weken en een beetje ga ik naar Paaspop met de Schijdelaren en er zal vast nog een festival bij komen dit jaar.

Moet je echt zoeken naar geluk of is het meestal gewoon dichtbij? Een diepgaand gesprek met mijn beste vriendin of dansen op K3 met mijn te schattige nichtje van vier. Een mooie man die voorbij loopt en zijn beste glimlach tovert. Het moment pakken, want voor je het weet kan alles weer anders zijn. De regen kan zo weer met bakken uit de regen vallen en die ene klus die jij zo graag wilde laten slagen is net niet gelukt. Maar dan nog, met de juiste positieve energie kom je daar snel weer uit. Ik heb het gevoel dat ik dat gevonden heb, een tegenslag gaat steeds sneller voorbij en maakt plaats voor een vrolijk moment. Laat mij maar zoeken, uitvinden, ontdekken, vallen en opstaan. Ga jij mee?