Kareen

Ik ben er weer helemaal klaar mee. Een paar maanden geleden stapte ik uit het vliegtuig en had ik mezelf beloofd niet meer zoveel met mijn telefoon bezig te zijn. Want na ruim 24 uur zonder WIFI in Bangkok en in het vliegtuig was ik zo rustig dat ik totaal in paniek raakte toen ik mijn telefoon weer aanzette. De app’jes en mailtjes vlogen in het rond. Voor mijn gevoel wilde iedereen ineens alles van mij. Terwijl ik alleen de belangrijkste personen wilde vertellen dat ik veilig geland was. De grote verhalen vertel ik nog altijd niets liever dan persoonlijk. Samen met de foto’s, zodat ik de aah’s en ooh’s kan horen en niet het duimpje zie verschijnen op Whatsapp.

Na het lezen van dit artikel van Studenten.net weet ik het helemaal zeker. Het moet anders met mijn internetgebruik. Het bewijst namelijk dat je mobiel altijd direct voor afleiding zorgt, ook al ligt hij niet eens dichtbij. Focussen is voor onze generatie bijna onmogelijk geworden, hoe hard je het ook probeert. Ik wil het niet meer. Ik wil schrijven en lezen en buiten zijn en beleven. Ik wil niet binnen zitten en wachten totdat de verhalen en foto’s op mijn scherm verschijnen. Ik wil mijn eigen verhaal maken, met real life mensen en ervaringen.

Het gaat mij te ver om nu mijn mobiel in de prullenbak te gooien, maar ik ga wel dat gevoel van rust in Thailand terughalen. Morgen. Vanavond als ik ga slapen zet ik de WIFI uit en die gaat pas woensdagochtend weer aan.

Ik kan niet wachten om te vertellen hoe het was en kan iemand mij vertellen hoe ik ook alweer moet sms’en ;)?

Jaren geleden maakte ik dit lijstje als opdracht voor een cursus Creatief schrijven en kwam hiermee in de nieuwsbrief van de bibliotheek Breda.

Het ‘Not-to-do in de winter’ lijstje:

• In een koude winternacht opstaan zonder pyjama aan
• Warme chocolademelk drinken terwijl het vel er nog op zit
• De man van je dromen zoeken tijdens de extra koopavond in december
• De nachtmis bijwonen terwijl je nog steeds niet in Jezus gelooft
• Kerstliedjes als enige heel hard meezingen in het bijzijn van je schoonfamilie
• Een koude douche nemen omdat het zo goed is voor je bloedsomloop
• Verlangen naar de zomer na de eerste glühwein bij het haardvuur

Op deze zomerse dag is het hoog tijd voor de tegenhanger:

Het ‘Not-to-do in de zomer’ lijstje:

• Een dikke pyjama aantrekken terwijl je voor het eerst bij je nieuwe liefde slaapt
• In de Sprinter gaan zitten van de NS; geen airco daar én geen wc
• Hardlopen in het bos met 35 graden midden op de dag
• Sowieso is hardlopen stom, zomer of winter
• Pal in de zon de nodige glazen rosé drinken, terwijl je even vergat dat het ontbijt alleen bestond uit een banaan
• De ramen wagenwijd openzetten op kantoor terwijl de airco volop aanstaat. Want er moet hoe dan ook toch frisse lucht naar binnen?
• Hard verkondigen dat je de warme temperaturen wel weer beu bent. Voor je het weet regent het weer iedere dag en eten we boerenkool met worst.

35 jaar en nog nooit zelf jam gemaakt, dat is toch schandalig? Ik schaam mij diep. Gisteren tijdens mijn vrije dag besloot ik dat het hoog tijd werd om te gaan knoeien en knutselen in de keuken.

Het recept kreeg ik vorige week in Winssen toen ik daar logeerde, maar om er zeker van te zijn dat ik niets zou vergeten zocht ik ook nog even naar een recept op internet en vond deze van Laura’s Bakery.

 Nu de potjes vol jam voor mij staan besef ik dat het wel heel gemakkelijk en snel ging. Maar wat is het een leuk creatief proces waar je doorheen gaat! Eerst de potjes voor de jam steriliseren door ze te koken en daarna met de aardbeien aan de slag. Helaas was ik vergeten om een goede kom te kopen voor de staafmixer. Gevolg: de hele keuken inclusief mijn nieuwe truitje onder de rode troep. Het voordeel was wel dat ik nu eindelijk de tegels van mijn keuken eens goed kon schoonmaken.

Maar dan de geur. Ik was meteen weer terug op de boerderij van opa en oma. Mijn oma was dol op het zelf maken van jam, rabarber en appelmoes. Mijn keuken vulde zich met herinneringen waardoor ik het gevoel had dat ze er even bij was en trots toekeek.

Geleisuiker en citroensap erbij en daarna het geheel laten koken. Na het afkoelen de hete massa in potjes doen en ze even omdraaien zodat de jam langer goed blijft. Dat omdraaien was weer even lastig, want ik had van die goedkope potjes gekocht die niet zo goed sloten waardoor er de nodige jam ontsnapte. Weer wat geleerd voor de volgende keer. Vervolgens werd mijn geduld erg op de proef gesteld, want ik moest echt wachten totdat de jam afgekoeld was voordat ik aan tafel kon.

Na een paar uur opende ik één van de potjes en smeerde de beschuitjes vol met rood geluk. Het smaakte goed en ik heb meteen plannen gemaakt voor een volgend project.

Wat zal ik dan maken, rabarber of appelmoes?

Het doet een beetje pijn. Zoals altijd als je ergens afscheid van moet nemen. Tegelijkertijd voelt het als een grote opluchting.

Begin dit jaar vertelde ik enthousiast over het opstarten van mijn tekstbureau Kareen. Vastberaden om op volle kracht opdrachten binnen te gaan halen en om uiteindelijk echt voor mezelf te beginnen. Na een paar maanden zonder opdrachten merkte ik echter dat ik geforceerd bezig was met het zoeken naar klanten en kwam ik steeds meer tot de ontdekking dat een eigen bedrijf niet genoeg bij mij past. Het voelde als iets moeten, terwijl ik in mijn hart al wel wist dat dit het niet zou gaan worden.

Ik laat het los, de website gaat eind deze maand uit de lucht, maar ik ga zeker die pen niet neerleggen. Ik ga mij opgeven voor een cursus ‘Voor kinderen schrijven’ in september en dat voelt nu al als een goed nieuw begin op schrijfgebied. Intussen staat er een fotosessie gepland met basketbal maatje en fotografe E. om mijn blog wat te pimpen. Oh en voor de duidelijkheid: ik blijf graag beschikbaar voor vrienden en familie voor welke schrijfopdracht dan ook. Kom maar op.

Intussen gooi ik deze met een kleine traan in de prullenbak en begin ik vrolijk aan Matilda van Roald Dahl. Ter voorbereiding op de cursus in september, je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen toch?