Kareen

Mijn grote zus en ik, we hebben heel wat ruzies gehad vroeger. In de auto op vakantie naar Frankrijk of Duitsland ging standaard gezamenlijke vriendin H. tussen ons in zitten zodat de reis vredig kon verlopen. Ik heb eigenlijk geen idee waarom we het zo vaak  bont maakten. Vechten om de positie in het gezin of omdat we zo verschillend waren en zijn? Duidelijk was wel, we konden niet met  maar ook zeker niet zonder elkaar.

Want toen grote zus op kamers ging wonen vond ik dat allesbehalve leuk. Ik miste haar meteen en niet alleen de ruzies. Het warme gevoel dat je met zijn tweetjes bent in het gezin en dat niemand haar plek kan vervangen.

Want met een zus deel je de kindertijd en de middelbare school. En we deelden veel: eindeloos buitenspelen, onze liefde voor het basketballen, de Scouting én onze kleding. Van zelfgemaakte carnavalspakjes tot de witte ballonrokjes met het Micky Mouse T-shirt. Ondanks onze verschillen zagen we er toch graag hetzelfde uit.

Nu zijn we volwassen en blijven we delen. De goede momenten in het leven maar ook hetzelfde gemis. We hoeven elkaar niet iedere dag te spreken om te weten dat we er voor elkaar zijn. Want als zussen voel je dat je elkaar nodig hebt, zonder het echt duidelijk te zeggen. Ruzies zijn er niet meer, maar de meningsverschillen spreken we uit en verdwijnen meteen weer naar de achtergrond. De gesprekken gaan dieper en blijven niet hangen omdat we anders in het leven staan. Wij zusjes worden samen groot.

Ik ben er al de hele dag tegen aan het vechten. Zowat de halve marathon gelopen vandaag vanaf de zonnebank naar de groenteboer naar de AH en daarna naar de koffiezaak om de hoek (geen aanrader trouwens koffie drinken met een kater). Vanochtend nog enthousiast in de groepsapp verkondigd dat we vanavond moeten gaan dansen in het Ginneken, daar is het al drie dagen braderie en feest. Nu word ik een beetje misselijk als ik aan bier denk.

Het ergste is dat ik niet eens zoveel gedronken heb gisteren. Anders had ik deze uitgeputte status natuurlijk gewoon enorm verdiend. Wat witte wijntjes en na die fles besloten we nog wat rosé te doen.  We analyseerden er lekker op los en we lachten om Patty Brard die totaal in paniek haar bruiloft aan het voorbereiden was. Over alcohol gesproken trouwens; wat ziet zij er geleefd uit zeg.

Zal het te maken hebben met het drukke leven wat we als dertigers hebben? Hele week aan het werk en allerlei hobby’s aan het uitoefenen waardoor we op vrijdag het liefst onderuit zakken en zelfs één wijntje al aanslaat? Ik denk terug aan mijn studententijd en kan me niet herinneren dat ik ooit echt een kater had. Soms gingen we wel drie keer in de week de kroeg in zonder ook maar één zucht de volgende dag. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik nooit veel drank nodig heb gehad om een geslaagde avond te hebben en goed maat kan houden. Ladderzat zijn is niet sexy en ik wil geen tweede Patty worden.

Het zal er wel bij horen, bij dertig en een beetje zijn maar toch ga ik er vandaag niet aan toegeven. Een dansje wagen in het Ginneken straks, want wat is ook alweer het beste medicijn tegen een kater?

Terwijl normaal in de zomer het belangrijkste nieuws is dat er een geit verdwenen is bij boerin Franka in Friesland, gaat het nu maar om 1 ding: de MH17. Wat een vreselijk vliegtuig drama. Dat is denk ik zelfs nog een understatement.

Verdriet en woede wisselen elkaar in razend tempo af. Hoe gaan Nederland (en de andere betrokken landen), maar vooral de nabestaanden dit ooit verwerken?
Via Twitter is het niet bij te houden, iedereen heeft zijn eigen donkere mening over de ramp met zoveel doden en het gedrag van de separatisten. Terecht natuurlijk. Het enige wrange is dat je er niemand uit dat vliegtuig ooit mee terugkrijgt. Hoe hard je ook vecht of huilt.

Een dag van nationale rouw lijkt me zeker geen slecht idee. Samen sta je toch sterker, hoe cliché het ook klinkt. Voor premier Rutte de zware taak om de juiste keuzes te maken en niet los te gaan aan de Costa Brava. Dat laatste zal hem nog het minste zorgen maken lijkt mij.

Toch komt er een moment dat er weer ander nieuws binnen gaat sluipen. Ik ga intussen een komkommernieuwtje zoeken voor mijn volgende wat luchtigere blog. Niet aan de Costa Brava, maar vanaf woensdag aan de Zeeuwse kust. Daar zal vast wel een bijzondere vis aan land raken toch?

Afgelopen zondag was het weer eens hoog tijd voor een ouderwets familie uitje. Mijn twee lieve tantes organiseerden deze dag bij de Bavaria brouwerij in Lieshout. Vanwege Nederland-Mexico was het schema wat aangepast, want mijn familie zit vol voetbalfanaten. Of beter gezegd: wij houden wel van een verkleedpartijtje en een potje bier (of twee).

Met ons Rian en Royke de Bavaria trein in, het feest kan beginnen. Bij de eerste uitleg buiten bij de brouwerij krijgt mijn zus meteen op haar kop: ‘je mag hier echt geen foto’s maken hoor!’. Maar verder begint de tour bijzonder aangenaam, een interactieve heer Swinkels en een real life gids nemen ons mee in de geheimen van het voor ons zo vertrouwde biertje. We mogen proeven, vragen stellen en komen naar buiten met een hoofd vol nieuwe informatie.

Terug met het treintje naar het terras van het restaurant, daar zit peetoom ook al geheel in het oranje in een zelfgemaakt Donders pak. Mijn andere oom zet een paar minuten voor zessen zijn Jumbo pet op, die kan zo aansluiten in het Maaskantje. Zo rustig als we tijdens de tour waren, zo hard roepen we tijdens de wedstrijd. Jammer dat de andere gasten van het restaurant hun eigen gesprekken niet meer kunnen volgen. Even is het stil tijdens die laatste zenuwslopende minuten van de wedstrijd, maar daarna juichen we in onze pakken, Nederland is door! En dat allemaal omdat ons Rian in dat laatste kwartier wegliep van de tafel om aan een kruk aan de bar te gaan zitten. Dat brengt natuurlijk geluk, zonder ons Rian geen Nederland in de kwartfinale.