Afgelopen vrijdag bestond mijn blog vijf jaar. Joepie! Ik ben voor deze gelegenheid terug in de tijd gedoken en dit was één van mijn eerste blogs:
Na een gezellige middag bij mijn opa en oma kom ik met een hoofd vol vragen thuis. Maar ook met een besef dat we allemaal zo lekker moeilijk bezig zijn. Oma vertelde zoals vaker over de tijd van vroeger. Met gemak kreeg een vrouw twaalf kinderen en waste in een teil alle wasgoed met de hand. Ook stond er altijd een pan warm eten op tafel en kreeg de man alles wat hij wenste. Je ontmoette elkaar tijdens een middag ‘buurten’ met jongens en meiden van je leeftijd. En als het klikte bleef je kletsen en zag je elkaar vanzelf weer tijdens de volgende georganiseerde middag. En mijn opa en oma hebben geluk gehad, de liefde is gebleven en hoe. Samen een rijk leven op een grote boerderij en hoewel ze altijd hard moesten werken, heb ik ze nog nooit horen klagen over nekklachten, een burn out of een muisarm.
Wat klinkt dat toch heerlijk simpel. Nu is het internet daten dé manier om elkaar te leren kennen en blijft er weinig over van het spontane ontmoeten. We gaan massaal aan de yoga en meditatie om maar enige rust in ons hoofd te krijgen, en de mindfulness trainingen rijzen de pan uit. Kunnen we niet beter terug naar het simpele genieten, en gewoon weer lekker buiten zijn? Na je werk lekker een uurtje fietsen in de buitenlucht om de stress los te laten. Tuinieren tot je erbij neer valt of een kop koffie drinken op het terras, al is het nog net iets te koud. Laat je gedachten vrij en sta open voor nieuwe ontmoetingen. Zeker nu, lang leve de (bijna) lente!
Wie had toen kunnen bedenken dat ik vijf jaar later zou gaan samenwonen met de liefste die ik heb leren kennen via Tinder. Ik doe wekelijks aan yoga en meditatie, maar ik blijf ook een buitenmens. Het zal me niet verbazen als we ooit op een boerderij wonen zoals opa en oma, zonder burn out of nekklachten en met een achtertuin in het kwadraat.
