Kareen

Het enige plan deze zondag was om een biertje te gaan drinken op Breda Barst. Maar zoals altijd als mijn vader en zijn vriendin naar Breda komen, nemen we vooral overal de tijd voor. Na een stevige lunch liepen we door de winkelstraat en kwamen we meteen bekenden tegen. Kletsen in de zon over vakanties en shoppen, helaas hadden zij net niet genoeg tijd om samen een kop koffie te gaan drinken op het terras. Maar ze wezen ons er wel op dat de Grote Kerk vandaag geopend was voor het publiek.

Wat een indrukwekkend altaar heeft die kerk! Ik ben er ooit eerder even binnengelopen maar waarschijnlijk met een grote zonnebril op want hoe heb ik dat nou kunnen missen. Diverse voorvaderen van het Koninklijk Huis liggen er begraven en de grote luchtbogen en kerkramen maken de kerk enorm ruimtelijk en licht.

Maar dan Breda Barst. We werden nogal wakker geschud na onze gebeden en konden maar geen terras vinden om wat te gaan drinken. Hier waren wij duidelijk niet op onze plek in zondagse kleding en met vooral behoefte aan zon en een goed gesprek.

Bij de Haven voelden wij ons meteen thuis en daar konden we dat langverwachte biertje wel gaan proeven. Deze laatste zomerdag was precies zoals ik het wilde. Met als afsluiting traditiegetrouw een potje kaarten thuis met wijn en toastjes.

Nu op naar de herfst en morgen terug in de schoolbanken: het schrijven voor kinderen  kan gaan beginnen!

Niet met de tijd meegaan is ook een talent. Ik heb nog nooit een film of serie gedownload. Er staat nog een ouderwetse stereotoren in de woonkamer met zelfs een cassettedeck. Erg hè? Foto’s plak ik nog netjes in een album, vooral omdat ik geen geduld heb voor het slepen en het passen en meten als het online moet gebeuren.

Maar ik hou wel van series. En Friends en Grey’s Anatomy ben ik behoorlijk beu op televisie.  Toch is er een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik er niet aan moet beginnen. Want ooit keek ik het hele seizoen van de Deense serie Borgen (via dvd uiteraard) avonden en zelfs tot ‘s nachts achter elkaar. Ik was niet te stoppen, vond het te spannend en mijn nieuwsgierigheid won het van de slaap.

Netflix heeft een gratis proefperiode van een maand. Mocht er geen blog meer van mij verschijnen de komende weken dan weet je hoe dat komt. Hopelijk zal er dan een familielid of vriendin net zo lang aanbellen totdat ik opendoe in mijn pyjama met de chips nog tussen de tanden.

Via de site kun je de gratis maand gemakkelijk downloaden. Maar kan iemand mij vertellen hoe ik het dan in hemelsnaam op mijn televisie krijg?

De haven van Rotterdam waar we heen reden leek wel een hele provincie. Het ‘bakkie’ waar door gepraat werd met collega’s was het Whatsapp van toen.

Gisteren mochten we met de familie een kijkje nemen bij de feestelijke opening van Inland Terminal Veghel. Het brein hierachter is de Van Berkel Groep, zij bestaan dit jaar 60 jaar. Het familiebedrijf waar mijn vader als gepensioneerde nog steeds een paar dagen per week met veel plezier voor werkt. Eens een vrachtwagenchauffeur, altijd een vrachtwagenchauffeur. Als vijfendertigjarige kijk ik nog steeds met grote ogen naar alle vrachtwagens, de containers en de inmiddels hypermoderne portaalkraan. Een bedrijf dat er echt staat op het industrieterrein van Veghel, met een rijke geschiedenis en grote plannen voor de toekomst.

Die vrijheid van het op de weg zitten geeft mij af en toe een jaloers gevoel. Lekker buiten zijn tijdens de nodige tussenstops en koffie drinken onderweg. Geen vier muren maar de vrachtwagen als kantoor. Eens kijken wanneer ik een dagje vrij kan nemen, hopelijk rijden we dan samen weer naar het grote Rotterdam.