Kareen

De stinkende kleren weer gewassen, de pruiken weer in de kast. Geen Alaaf meer maar gewoon weer hallo. De liedjes verdwijnen langzaam uit het hoofd, het enige geluid is de wekker na een te korte nacht.

En dan voelt het even leeg. Want vier dagen lang waren je enige zorgen: wat doen we aan en waar gaan we heen? Hebben we genoeg muntjes gekocht en wie is die verklede Pino nou? Talloze gesprekken over het leven maar vooral ook over niets. Leven in het nu.

Kunnen we niet wat anders in het leven roepen de dag na carnaval in plaats van haring happen? Want serieus, haring na zoveel bier is wel het laatste waar ik zin in heb.
Een praatgroepje speciaal voor de carnavalsliefhebbers? Om te bespreken hoe we zo snel mogelijk weer vrolijk in de maatschappij kunnen terugkeren. Geen heimwee meer naar carnaval, maar wel samen nagenieten. Met een kop groene thee dan, want het lijf moet herstellen.

Mocht er iemand met of zonder kater nog een betere oplossing weten, laat je horen…

Internet daten, een oude liefde ontdekken op Facebook en zelfs via de Wordfeud chat die ene leuke persoon ontmoeten; je zou bijna vergeten dat je ook gewoon iemand tegen het lijf kan lopen. Een eerste indruk, een speciaal gevoel en wie weet ook precies waar je al die tijd  naar zocht.

Hartstocht in de Trein speelt hierop in. En met succes. Sinds december 2012 actief, en nu al meer dan 35.000 volgers op Facebook. Ken je dat krantje de Rails nog van jaren geleden, met romantische aanzoeken voor mensen die gespot waren in de trein?
Dit is vergelijkbaar, de meest uitlopende verhalen verschijnen op het web, met grappige of juist serieuze bedoelingen. De andere volgers helpen diegene die op zoek is naar de prins of prinses uit het treinstel. En dan kan het zomaar raak zijn.

Over een weekje ga ik met de trein naar Almere, eens kijken of ik de treinreis mooier kan maken met een oproep. Ik zal in ieder geval iets opvallends dragen, je weet maar nooit…

Daar ligt hij dan, op tafel: de hype van 2012. Vrolijk en tactisch in mijn hand geduwd door mijn beste vriendin en ik kan er niet meer aan ontsnappen. ‘Je kan niet meer stoppen met lezen, het is verslavend’, ‘je krijgt er rode oortjes van’ zijn de meest gehoorde uitspraken over het boek. En ik probeer mij als koppig meisje altijd tegen dit soort hypes te verzetten. Waarom? Omdat ik vaak links ga waar bijna iedereen rechts gaat. En omdat ik dolgraag wil bewijzen dat het een slecht boek is zodat ik gelijk krijg. Om het vervolgens aan iedereen die het wil horen groots te gaan verkondigen.

Terwijl je ook een boek voor je plezier kan lezen. Even niet zoveel nadenken, en juist van het simpele genieten. Vooruit, ik probeer dit eerste deel: Vijftig tinten grijs. Wie weet sla ik totaal om, ren ik naar de winkel voor deel twee en drie en sta ik als eerste in de rij voor de verfilming.
526 pagina’s: dit houdt mij wel even zoet, de strenge recensie volgt!