boeken

Ik heb vanaf de middelbare school al een zwak voor Nederlandse schrijvers. Terwijl zeker de helft van de klas moest struggelen om de verplichte boeken van de lijst uit te lezen, was ik niet te stoppen. Harry Mulisch was en blijft één van mijn favoriete schrijvers. De Ontdekking van de hemel zou verplicht leesvoer moeten worden voor alle scholieren. Een stevige pil, maar wat een allesomvattend historisch verhaal. Dat heeft mij meer gebracht dan alle lessen geschiedenis die ik ooit heb gevolgd.

Harry heeft er nu een collega-schrijver bij in de hemel om mee te filosoferen en dat is er niet zomaar één. Joost Zwagerman koos dinsdag zelf voor de dood en wat een grote schok was dat voor schrijvend én kunstzinnig Nederland. Ik las als zeventienjarige ‘Vals Licht’ en ‘De Buitenvrouw’. Hij schreef vol diepgang en op zijn eigen brutale wijze. Zware kost vond ik het, zeker als je op school vooral bezig bent met rondfladderen en ontdekken.

Zo zonde dat hij niet meer zal schrijven, niet meer zijn kritische haarscherpe blik op de kunst zal werpen en geen tafelgast meer zal zijn bij Matthijs. Triest dat hij zoveel heeft moeten struggelen. Meerdere depressies, ik zou van eentje al gek worden. Hij laat veel verdriet achter bij de nabestaanden en zijn bewonderaars, maar blijkbaar was er voor hem maar één uitweg. Daar mag en moet zelfs iedereen die dat wil om huilen en schreeuwen. Maar het geschreeuw in zijn hoofd heeft alles overstemd. Daar is hij nu van verlost.

Schrijver Hendrik Groen, 83 1/4 jaar houdt een jaar lang een geheim dagboek bij over zijn belevenissen in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Nog goed ter been en zeker helder in het hoofd zet hij dit verzorgingshuis aardig op zijn kop met goede vriend Evert en de rest van de rebellenclub.

Ik heb nog nooit zo vaak hardop gelachen tijdens het lezen van een boek. Zijn humor en schrijfstijl met sarcastische ondertoon zijn met niemand te vergelijken. Hij schrijft heel direct en vanuit het hart. In no time voelde ik mij verbonden met hem en leek het bijna alsof ik zelf in dat huis rondliep. Ook moest ik denken aan de tijd dat mijn opa en oma in een verzorgingshuis leefden. Zouden zij ook zo rebels zijn geweest als ik even niet in de buurt was?

Want Hendrik besluit veranderingen door te voeren in de sleur van het dagelijks leven daar. Hij vertikt het om achter de geraniums zijn tijd af te tellen en richt met zijn vrienden de Oud-maar-niet-dood-club op. 6 leden die eens in de twee weken om de beurt een spannend uitje organiseren. Zoals een bezoek aan het Holland Casino, een dagje Artis met geestige opdrachten en ze durven zelfs een golfclinic aan. Uiterst nieuwsgierig en vol spanning kijken zij steeds uit naar deze dagen en nemen ze de organisatie vooraf bloedserieus.

Ondanks dat er ook de nodige trieste dingen gebeuren  is het een boek wat ik maar niet naast mij neer kon leggen. Ik las door tot in de late uren en weet nu hoe het voelt om echt ergens aan verslaafd te zijn.

83 jaar en dan een scootmobiel laten opvoeren en een bekeuring krijgen. Een serieus politieonderzoek in het huis:  de vissen zijn dood omdat er gevulde koeken ‘per ongeluk’ in het aquarium zijn gevallen. En Evert die tijdens de koffie even tussen neus en lippen door vraagt of de oudjes nog wel hun schaamhaar goed bijhouden?

De vriendschappelijke band die groeit tussen de leden is hartverwarmend. Altijd staan ze voor elkaar klaar en wisselen ze ziekenhuisbezoeken af met het maken van het beste Alzheimer-plan voor Grietje die langzaam steeds minder kan onthouden.

De hoogte- en dieptepunten gaan snel in het verzorgingshuis, maar Hendrik blijft sterk. Zo sterk dat hij een tweede deel heeft geschreven als 85-jarige. Ik kan niet wachten om het te gaan lezen: ‘Zolang er leven is’.

Met nog bibberende vingers typ ik deze blog. Ik wil daar nooit meer heen. Het leek zo’n goed idee van C. om het Biermuseum te bezoeken. De eerste activiteit om mijn liefde voor Breda terug te vinden. Ik zocht op waar het was en kwam erachter dat het een Bierreclamemuseum is. Ach ja, het is vast wel interessant als het met bier te maken heeft, dacht ik nog. Een stukje rijden met de auto en ik was er, maar het leek meer op een kroeg dan op een museum.

Dat was het ook. Bij binnenkomst kwam de sigarenrook mij tegemoet vanaf de bar en ik dacht ik loop even de trap op daar is vast de ontvangst. Een vrouw kwam aangesneld en vroeg of ik bij de groep van Tilburg hoorde? Eh nee, ik wilde gewoon even een kijkje nemen in het ‘museum’. Dat mocht zeker.  Er was maar één verdieping voor zover ik kon zien met bierreclames en een bar, wie weet waren het er wel drie maar al waren het er vijf ik wilde hier niet zijn!  Wat een tegenvaller, want ik hoopte hier op zijn minst een beetje cultuur te proeven met een lekker Breda’s speciaal biertje in de hand.

Toch ben ik ervan overtuigd dat ik mijn liefde voor deze stad alleen terugkrijg als ik naast het vertrouwde ook nieuwe dingen uitprobeer. Gelukkig heb ik vandaag nog iets compleet nieuws gevonden wat mij wél blij maakte. Via een post op Instagram kwam ik terecht bij een mini bibliotheek op de hoek van de Bernard de Wildestraat/Maasdijk. Ik ruilde ‘Alles over Tristan’ van Tommy Wieringa voor ‘Het verdriet van België’ van Hugo Claus. Ben ik zonder veel moeite te doen ineens in het bezit van een ware klassieker!

De lente is in het land, de eerste warme zonnestralen schijnen op je gezicht.  Ik ben dol op dit seizoen. En ik weet een manier om het lentegevoel alleen nog maar groter te maken… door een boek te lezen over ijs!

De ijsmakers is geschreven door Ernest van der Kwast. Helemaal in het noorden van Italië ligt de vallei van de ijsmakers: een tiental dorpjes dat al generaties lang gespecialiseerd is in het bereiden van ijs. De familie van Guiseppe Talamini vertrekt elke lente naar de ijssalon in Rotterdam, in de winter keren ze terug naar de bergen. Maar dan besluit zijn zoon Giovanni met deze traditie te breken omdat hij in de ban raakt van de poëzie. Het verhaal staat geen moment stil, waardoor ik iedere avond moeite heb om het niet in één keer uit te lezen.

Jaren geleden las ik een ander boek van deze schrijver, het hilarische Mama Tandoori over een onalledaags Indiaas gezin. Ik betrapte mijzelf erop dat ik regelmatig hardop moest lachen tijdens het lezen, voor mij is een boek dan echt een meesterwerk.

De IJsmakers is zeker ook met de juiste humor geschreven, maar diepgang gaat deze schrijver tevens niet uit de weg. Een ongewenste kinderloosheid, een dementerende vader en een onverwacht vaderschap voor de hoofdpersoon. Dat zijn geen luchtige zaken natuurlijk, maar toch blijf ik dit boek met een glimlach lezen. Nooit geweten hoe ijs echt gemaakt wordt en dat het hoorntje uitgevonden is doordat iemand ineens besloot een wafel op te rollen.

Ga het lezen en neem er een lekker ijsje bij.
Proef de zoete lente.