overig

De ommekeer

Ik heb er lang naar geluisterd. De goedbedoelde adviezen van anderen:

  • Je moet blij zijn dat je een baan hebt
  • Ach iedereen heeft stress, dat hoort er nu eenmaal bij
  • Werk is niet het belangrijkste, haal je plezier uit andere dingen

Totdat ik naar mezelf ging luisteren. Ik vind het wél belangrijk om werk te hebben waar ik plezier uithaal. Ik wil niet bijna dagelijks stress hebben en mezelf kwijtraken in een te hectische baan. Hoe lastig het ook is om een vast contract los te laten en om voorgoed afscheid te nemen.

Na negen jaar ga ik het Easy Way nest verlaten. Dankzij de oprichters Robert en Barend mocht ik Edinburgh, Stockholm, Praag, Porto, Brugge en Ibiza zien en beleven. Zonder een cent te hoeven betalen voelde ik mij een prinses met een eigen hotelkamer op iedere plek. Segway rijden in Porto en Brugge, dronken Schotten uitlachen, in de regen een fietstocht maken door Praag en snorkelen in de zee van Ibiza.

Ik vergeet nooit de keer dat we met vier collega’s op stap gingen in Breda. Op de terugweg rond vieren moest een collega ineens dringend naar de wc. We besloten om het kantoor hiervoor te gebruiken en liepen snel naar binnen. Het alarm ging hard af en in paniek wisten we de code niet meer. De maandag daarna liepen we rood van schaamte naar binnen en durfden we onze gezichten niet te laten zien aan de bazen…

Ik heb geleerd dat op een planning werken topsport is en ik weet nu hoe belangrijk marketing is voor een succesvol bedrijf.  Ik ben volwassen geworden op het kantoor aan de Markendaalseweg, Easy Way bedankt!

IMG-20141019-WA0033

 

reizen & uitstapjes

De klok rond in Rockanje

Moederdag, het is voor mij een lastige dag sinds mijn moeder er niet meer is. De tips voor cadeaus op televisie en de persoonlijke mails van Greetz met speciale kortingsacties, ik laat ze voorbij gaan.

Deze Moederdag had echter iets magisch. Dat kreeg ik cadeau.

Om zeven uur gaat mijn wekker en vlieg ik overeind, waarom heb ik hem zo vroeg gezet? Na een bruiloft tot half twee op zaterdagavond duurt het een half uur voordat ik mijn ogen wijd open heb. Toch stap ik vrolijk met de bikini onder mijn jurkje aan de auto in, op weg naar het strand van Rockanje.

Klokslag tien uur zitten we met zijn drieën op onze handdoeken. We roepen stoer dat we de zee in gaan rennen. Het water voelt ijskoud aan. Toch maar wachten met uitsloven tot na de middag.

Na een paar cappuccino’s en een koffie begint het gekwebbel over de hilarische situaties op vakantie in Thailand een jaar geleden. Over de liefde in het algemeen, het daten en eerdere relaties. Een boek kunnen we er intussen over schrijven. Of twee.

Bij strandtent Havana bestellen we de lunch en praten we over hoe verdriet en tegenslag je sterker kunnen maken. Terug bij de handdoeken lopen we weer naar het water en dit keer lukt het om de kou te overwinnen. Brrrr in mei is het geen aanrader om lang in de zee te blijven zwemmen.

Rond vieren gaat A. ervandoor, het Moederdag diner met asperges wacht op haar. S. en ik besluiten te dineren bij Havana met een fris biertje erbij. Het zand zit o-ver-al, de zon zakt traag in de zee en we krijgen het koud. Na een stranddag van twaalf uur is het tijd om naar huis te gaan, wanneer zal de volgende zijn?

IMG_1610

stukje psychologie

Waarom loslaten geen nut heeft

IMG_1540

Ik zit hier nu twee uur aan de koffie achter de laptop en deze kat heeft zich nog amper bewogen. Af en toe krabt hij wat over zijn neus maar verder doet hij niets. Ik ben strontjaloers. Intussen heb ik al zo’n vijftig gedachtes gehad.

Die gedachtes kan ik niet op commando loslaten. Ze zijn niet zwaar, want ik zocht enkel en alleen een onderwerp voor een nieuwe blog. Dus ik kraak mijn hersenen totdat ik er eentje heb.

Weet je, loslaten, ik geloof er niet in. Want als ik dat wil doen ben ik vooral bezig om te vechten om het los te laten. Ik MOET loslaten. Het gevolg is dat het omgekeerde gebeurd: het spookt door mijn hoofd, dagenlang. Heb jij dat ook?

Waarom kunnen en mogen we het niet gewoon toelaten? Piekeren, slecht slapen en onrustig zijn. Huilen en zielig doen, urenlang. Het moet kunnen. Ik heb het geaccepteerd. Dat ik af en toe wakker lig als ik een probleem wil oplossen. Dat als ik iets ga veranderen, ik eerst moet ploeteren om dat voor elkaar te krijgen. Ik schreeuw liever de hele buurt bij elkaar dan dat ik stil op de bank bezig ben met loslaten.

Ik pleit voor het toelaten van problemen, veranderingen en inspiratieloze momenten zonder regels. Ik ben klaar met loslaten.

proeven

Hoe je telefoon het moment kan verpesten

Rotterdam, de dag van de bekerfinale. Ik loop richting de winkels en kom terecht in een stroom van voetbalsupporters. Ze zingen het Feyenoord lied en gooien rotjes op straat. Ik blijf rustig en ben opgewonden want ik ga straks veelgeprezen koffie en vers desembrood met Italiaanse worst en kaas proeven.

Ik heb met een vriendin afgesproken bij Hopper Coffee in het Witte de Withkwartier. We kletsen zonder stopknop en besluiten om hierna een kijkje te nemen bij kledingwinkel Movimento. Allebei scoren we een zomerjurk en intussen belt een andere vriendin uit Rotterdam; ze is in de buurt en vraagt of we zin hebben om ergens wat te gaan eten.

IMG_1510

‘Ja!’ roepen we in koor. In de Wijnbar bestellen we wijn, stokbrood met smeersels en een voor ons onbekende vis. We praten nogal hard in deze rustige bar, maar wat kan ons het schelen. Want er zijn dringende zaken te bespreken, over een maand staat namelijk de trip naar de Ardennen op het programma. Na drie wijn zijn we vastbesloten: dit wordt de vakantie van ons leven.

Iets voor achten lopen we richting de metro en horen we gejuich vanuit de kroegen. Feyenoord heeft gewonnen! Alle drie hebben we een andere metro nodig en als ik in de trein richting Breda stap kom ik tot de conclusie dat ik mijn telefoon vandaag amper heb aangeraakt.

Ik kijk uit het raam en zie de felle zon die langzaam door de wolken zakt. Intussen is mijn overbuurman in paniek. Hij kan niet meer bellen met zijn Samsung want de luidspreker is kapot. Hij vraagt of ik hem misschien kan helpen, ik mompel dat ik niet thuis ben in de Android wereld. Hij ziet de zon niet, maar alleen het licht van zijn beeldscherm.

overig

Wie is de Mol?

Er kon niets mis gaan. De afgelopen week gingen de berichten over een weer tussen de neven en nichten op WhatsApp. Wat moeten we aan zaterdag? Gaan we na afloop in Eindhoven of in Den Bosch aan het bier? Wie rijdt er dan of gaan we met de taxi terug?

Mijn peetoom had de ME en brandweer paraat staan mocht het nodig zijn. Het was namelijk tijd voor de beruchte neven en nichtendag, ofwel de Vennen gingen op pad en dit keer zonder een idee wat te gaan doen en waar.

Totdat we aankwamen bij Toon Vertier en te horen kregen dat we in groepjes ‘Wie is de Mol’ gingen spelen. In ieder groepje zat een Mol verscholen die vooraf uitgebreid instructies had gekregen van de organisatie.

Jeej, dit spel is niet voor watjes merkten wij meteen. De eerste cryptische opdracht zorgde voor ingewikkeld denkwerk en lang discussiëren. Na een half uur vonden we elkaar al verdacht en keken we driftig voor ons uit of Mister X niet voorbij zou komen op zijn brommer voor een extra opdracht.

Intussen ontdekte ik met mijn nicht dat wij een liefde delen voor poseren. Wat een geluk dat we voor een paar opdrachten ouderwets op de foto mochten met een Polaroid camera.

IMG_1419

Na een koffie en thee pauze in het centrum van Best vervolgden we de tocht en vond ik mijn andere nicht die van acteren houdt steeds verdachter worden. Ze treuzelde als een gek en waarom schudde ze zo met de zandloper terwijl wij de tijd moesten bijhouden?

Bij de kerk kwamen we een oude man tegen die toe was aan een praatje. We besloten even de tijd te nemen voor hem en hij ging met zijn psychologische achtergrond los op ons. Ik kwam laconiek over en mijn neef moest meer van zichzelf laten zien. Nadat hij een gedicht bleef herhalen en wilde weten wat de betekenis is achter  ‘voor het zingen de kerk uit’ besloten we door te lopen. Hoorde hij bij het spel of was dit gekke Jan uit Best?

IMG_1420

Met vijftien kilometer in de benen kregen we vlak voor terugkomst nog een blinddoek opdracht van Mister X. Met ons hart in de keel gingen we vervolgens naar binnen, want wie was nou de Mol uit ons groepje? Ik was hoofdverdachte nummer één, maar helaas mijn theatrale nicht was de schuldige. Slecht bij één groepje werd de juiste Mol geraden en zij waren de trotse winnaar van deze middag.

Met knorrende buiken reden we daarna met topsnelheid naar mijn oom en tante voor een barbecue en als verrassing waren alle ooms en tantes uitgenodigd om mee te eten en het vlees te bakken. Tot middernacht hingen we in de tuin en kreeg ik indrukwekkende verhalen te horen over het leven van opa en oma met de acht kinderen op de boerderij. Het was een neven en nichtendag met spanning, plezier en de slappe lach en het zenuwslopende spel zal nog lang in onze hoofden blijven ronddwalen…