proeven

Koeien knuffelen

IMG_0773

Mijn schoenen zitten nog steeds vol met hooi en ik heb mijn haren al drie keer gewassen. Het is de traditie der tradities in onze familie: de eerste zondag van januari brunchen om elkaar nieuwjaar te wensen op een locatie in Oost-Brabant. Dit keer bij een boerderij in Boxtel, zorgvuldig uitgekozen en georganiseerd door mijn peetoom.

Na het kussen en kletsen (met een goed volume) kunnen we flink aanvallen: warme soep, landbrood en broodjes met ham, kaas, brie, tomaat, komkommer, ei en hachee. Daarna gaan we voor de beweging de boerderij verkennen. Ik krijg les van mijn oom over hoe een robot een koe melkt en terwijl hét hooigevecht van het jaar plaatsvindt heb ik een openhartig gesprek met mijn nicht over hoe het voelt als je emmer overgelopen is op het werk.

Een maand geleden overkwam mij dit en in eerste instantie dacht ik dat het een taboe was om het te bespreken. Van de buitenkant herken ik ze niet, maar hoe vaker ik erover praat, hoe meer lotgenoten ik blijk te hebben. Hoe luidt dat spreekwoord ook alweer? ‘Gedeelde smart is halve smart’ volgens mij.

Terwijl de ooms en tantes binnen aan het bier gaan neem ik afscheid en stap ik in de auto om vervolgens thuis een warme douche te nemen en op tijd naar bed te gaan. Het was net zoals vroeger op de boerderij bij opa en oma: samen de hele dag buiten spelen en met een leeg hoofd uitgeput weer naar huis.

overig

Tante in het kwadraat

Ze heeft tien vingertjes, tien teentjes en het liefste snoetje van de hele wereld. Ze maakt de donkere dagen voor kerst zo zonnig. Met haar in mijn armen en mijn andere nichtje aan mijn zij besef ik in één klap waar het om draait: samen zijn met de liefste mensen, groot én (heel) klein.

Ze kwam net na de Sint maar ruim voor de Kerstman. Het telefoontje van mijn zus bracht de vreugdetranen. Haar naam klonk meteen vrolijk en eigen. Maar dan haar vierde naam…wat een eer!

FullSizeRender

Lieve Jorieke, ik ga je verwennen zoals alleen een tante dat kan. Niet met de duurste cadeaus, maar met liefde, aandacht en oneindig veel plezier. Samen naar de eendjes, puzzelen, trampoline springen en dansen op K3. Deze trotse tante zal er altijd voor jou zijn.

overig, schrijven

Een stapje terug

Ik ben er slecht in. Het kost mij GROTE moeite om het toe te geven. Ik heb het te druk. Ik haat het woord druk. Ik wil het niet. Ik voel mij weer fit na dagen van bankhangen en vitamines inhaleren. Maar als je stilstaat kun je nadenken en soms brengt dat meer dan duizend woorden.

Zesendertig uur werken, vier tot vijf keer per week bloggen, basketballen, yoga, vriendinnen, familie en ga zo maar door. Ik miste het om uren op een schommelstoel te zitten met een boek. Een volledige zaterdag 24Kitchen kijken zonder mij schuldig te voelen. Deze week kon het weer en moest het zelfs, voor een spoedig herstel.

Ik heb dat nodig, af en toe niets doen en alleen zijn om daarna weer met energie voor tien de wereld in te gaan. Het moeilijkste vind ik het om te beseffen dat deze frequentie van bloggen niet meer haalbaar is. Ik merkte de afgelopen maand een gevoel van moeten bij het schrijven en dat is niet het doel. Schrijven om de frequentie te halen; dat gaat de passie voorbij.

Maar door vijf maanden geleden het besluit te hebben genomen om vaker te gaan bloggen is er veel aangewakkerd. Reacties en lezers schoten omhoog, ik kreeg conversaties en prachtige complimenten op Facebook en eindelijk durfde ik te gaan netwerken. Ik had dit nooit willen missen en het brengt mij nu precies waar ik wil zijn.

Ik ga de laatste restjes van het jaar mijn richting bepalen en kan alvast verklappen dat Praatje van Kaatje een nieuwe wending krijgt. En een kinderboek schrijven, jazeker maar niet binnen een half jaar. De agenda blijft vooral gesloten, ontspannen zal ik tot in het nieuwe jaar. Ik blog wanneer ik zin heb, zonder verplichtingen. Want mijn intuïtie zegt, 2016 wordt in mijn eigen tempo een wild jaar!

IMG_0603

overig

Waarom je nooit ziek moet worden

Na een onrustige nacht begeef ik mij met moeite naar de bank. Ik zet de televisie aan, want ik ben te moe om een boek te lezen. Door de stem van dhr. Phil val ik alweer bijna in slaap. Maar na een kwartier volgt Koffietijd, dat zal mij vast een oppepper geven.

Wat goed om te weten dat Nielson een nieuwe auto heeft met stoelverwarming. ‘Voor de warme billen!’ roept Loretta zonder erbij na te denken. De zanger heeft geen beestje of huisdier. Voor sommige mensen is een kind echter ook een beestje maar hij is nog geen vader. Wel houdt hij het allermeest van zijn familie. De kok Casper maakt intussen een stevige linzensoep en Loretta kijkt er vies bij.

Na mijn middagdutje zap ik verder en kies ik voor meer diepgang bij the Hills. Mocht je deze serie niet kennen, het gaat over het zware leven van jongens en meiden in Hollywood. Geen idee hoe oud ze zijn, want dat kan ik niet inschatten met de lagen make-up die ze dragen. Ze krijgen veel te verduren. Heidi stort in na 7 maanden verkering en weet niet meer waar ze haar geluk moet vinden. Intussen staat Lauren voor een lastige keuze: brengt ze de zomer door met haar vriend in een kast van een strandhuis in Malibu of gaat ze voor een wereldstage in Parijs? Heidi krabbelt weer op en wordt verliefd op de foute Spencer. Dat zorgt voor nog meer problemen, zelfs dé vriendschap uit de serie gaat eraan.

Ik ga na drie dagen ziek zijn en binnen zitten ook maar eens proberen op te krabbelen. Verse soep maken en daarna de frisse lucht in voor een wandeling. Misschien doe ik zelfs wat mascara op, maar daar blijft het bij. Ik word nooit een Hollywood vrouw.

IMG_0596

overig

Binnenstebuiten

De laatste dag van november en ik begin wat rebels te worden. Waarom? Nou we zitten voornamelijk binnen de komende weken en (vr)eten hele kippen, konijnen en koeien op terwijl behoorlijk wat mensen in de wereld niet genoeg eten hebben. Ik weet dat ik er in mijn eentje weinig aan kan veranderen, maar wel wil ik mij anders gaan gedragen.

Want wat is er buiten eigenlijk te beleven terwijl wij ons volproppen bij de kerstboom? Ik hoor en zie dat Breda deze winter bepaalde terrassen laat staan. De horeca dacht zeker: laten we het Bredase volk eens wat frisse lucht en beweging geven. Dan groeien ze niet dicht, want ze moeten door de kou constant op en neer lopen van het terras naar de wc binnen en weer terug.

Ik ga het achterhalen, of het buitenleven leeft de laatste maand van het jaar. Wie weet beland ik ineens op een geheime kerstmarkt en moet ik verplicht glühwein proeven. Of ik word verrast door een piet die erop staat dat ik meega naar zijn land.

Mocht ik hier dus wat minder aanwezig zijn, dan ben ik of in Spanje óf ik zit te verkleumen op het terras in de wind. Met een kop warme erwtensoep zonder vlees en hopelijk een warm dekentje. Om tot in mijn tenen te voelen hoe het is om met minder toch een tevreden mens te zijn in december.