Het is mijn eigen schuld. De laatste maanden was ik vaak in de buurt van mijn roots te vinden, in Oost-Brabant. Nu ben ik de weg kwijt in het Westen. Want ik kan mijn liefde voor Breda even niet meer vinden. Terwijl ik elke dag in deze stad ontwaak en ga slapen. En werken. Verloren lopen ik door de straten van de binnenstad en ik ben nog niet één keer op dinsdagavond naar het park gegaan met mijn kleedje voor Palm Parkies. Dat zegt genoeg. Het gevoel is ergens diep weggestopt en de vraag is: hoe krijg ik het terug?

Dus heb ik een plan bedacht. Komende week ga ik mijn grote liefde weer terugvinden. Want ik woon potjandorie in de Parel van het Zuiden! Vanaf zondag (toevallig staat er morgen nog een bezoekje aan Schijndel gepland) mag ik een week lang de stadsgrenzen niet over. Totale afsluiting van de rest van Brabant en de wereld, dat zal mij leren.

Ik ga er alles aan doen om mijn stad opnieuw te ontdekken.  Ik denk nu aan het beklimmen van de Grote Kerk, een rondvaart vanaf de haven, Palm Parkies natuurlijk, wandelen door het prachtige Mastbos, naar festival Bruisend Ginneken en wie weet zelfs zo’n burgerlijke historische stadswandeling. Ik word al moe als ik eraan denk om dit allemaal in een week te gaan uitvoeren, maar het zal voldoende moeten zijn om Breda weer terug in mijn hart te krijgen.

Of ontbreekt er nog een typische Bredase activiteit aan het lijstje die ik ook echt niet mag missen?

Vrouwen die eindeloos gaan winkelen om de leukste outfit en schoenen te vinden, ik snapte ze nooit. Op zaterdag door de drukke stad slenteren en de ene winkel na de andere afstruinen.

Nu snap ik ze nog steeds niet, maar er is wel iets aangewakkerd in mij wat betreft het shoppen. Wie had dat ooit gedacht. Ik ben nooit bezig geweest met welke kleuren het beste bij mijn karakter, kleur ogen/haar en de vorm van mijn lichaam passen. Ik deed altijd maar wat en kocht wat ik het snelste kon vinden. Totdat ik een paar weken geleden met H. ging winkelen op een vrij rustige zondagmiddag.

Hij kwam met het topje op deze foto aanzetten en ondanks dat ik meteen dacht ‘nee dat is niets voor mij’ besloot ik het toch aan te trekken. Ik was totaal verbaasd: het paste precies bij mijn ogen en zat meteen als gegoten. Daarna gingen we door naar Open32 en vroeg ik advies aan de verkoopster over welke broek het beste bij het topje kon passen. Ze trok een lichtgrijze broek tevoorschijn, die zou ik zelf van-zijn-lang-zal-ze-leven niet gekozen hebben.

Maar een volgende verbazing: het was de ideale broek voor op het topje en past ook prima op honderd andere topjes en shirts.

De felle kleuren en het zwart die mijn kledingkast domineren zullen langzaam verdwijnen. Na deze geslaagde shopmiddag ben ik zeker niet iedere vrije zaterdag in de winkelstad te vinden, maar ik heb wel al een paar nieuwe kledingstukken online gekocht. Voornamelijk pastel tinten, want dat past bij mijn zachte karakter en bij de blauwe ogen. Zalando gefeliciteerd, jullie hebben een nieuwe shopaholic erbij!

Sorry vrouwen, in mijn vorige blog beloofde ik een goede tegenhanger van ‘Wat vrouwen niet snappen van mannen’ maar het is mijn niet gelukt. Ik krijg zo goed als niets los bij de mannen. Op Twitter kreeg ik enkel de volgende mannelijke reacties: ‘Hoe vrouwen het voor elkaar kunnen krijgen om elke situatie zo te draaien dat het lijkt alsof het de schuld van de man is’ en ‘Van generaliseren krijg je een snor.’

Die laatste reactie kwam wel binnen bij mij, zeker nadat ik via Google ging speuren naar meer informatie over dit onderwerp. Neem dit fragment uit een artikel van het AD:

De brave man
“Waarom zeggen vrouwen dat ze een gevoelige, lieve, grappige, slimme man willen maar vallen ze op knappe, mysterieuze types die hen meervoudige orgasmes bezorgt? Een gevoel voor humor staat niet bovenaan het lijstje, wel ‘knap’, ‘uitdagend’, ‘seksbom’ en ‘rijk’. Stop dus met liegen!”

Wat kort door de bocht. Ik vind humor namelijk wél belangrijk in een relatie, net als het voeren van diepgaande gesprekken met een man die weet waar hij over praat. Een knappe man is leuk om naar te kijken, maar ik wil mij vooral aangetrokken voelen tot hem en al heeft hij geen miljoenen op de bank als hij maar echt doet waar hij blij van wordt.

Generaliseren heeft dus weinig zin. Want iedere man of vrouw is weer anders. En niemand kan voor mij bepalen wat ik wil in een man behalve ikzelf. Toch ben ik begonnen met hierover te bloggen omdat ik de verschillen tussen mannen en vrouwen zo razend interessant vind. Gesprekken met mannen zijn altijd weer anders dan met vrouwen en kunnen mij zoveel leren. Ze houden mij scherp en geven soms de juiste duw die ik nodig heb. Onze denkwereld is gewoon anders en het gevoel heeft bij vrouwen toch wel vaak de overhand. Als je daar elkaar in kunt vinden op je eigen manier is dat toch al een hele stap?