Ieder jaar is het weer totaal anders. Het gevoel, de mensen en niet te vergeten de muziek. Wat dit jaar vooral kenmerkend was voor carnaval: mijn wekker ging twee keer zo belachelijk vroeg!

Zaterdagochtend 9.37 uur al in de trein richting Venlo. Al sinds zeven of tien jaar (we zijn de tel kwijtgeraakt) ga ik op zaterdag carnaval vieren daar. Of zoals ze het in Venlo noemen: Vasteloavend. Na een lange treinreis kom ik om 11.11 uur aan op het station en vliegen we meteen door naar onze medevierders om de make up in te gaan. Nog geen uur later staan we al in het centrum en genieten van de muziek, van het bijna tropische weer en van elkaars gezelschap.

We hoppen vanaf de bar buiten naar verschillende kroegen en eten zelfs keurig aan tafel friet met schnitzel. Na de welbekende ‘after dinner dip’ hossen we nog even door en laten we ons naar huis brengen door de moeder van M. Hoe luxe, net als de saucijzenbroodjes en de nodige koppen thee bij thuiskomst. Bijkletsen en lachen om alles en niets om vervolgens met een volle buik tevreden in slaap te vallen.

Maar dan de maandag. Om 6.30 uur gaat de wekker, want we gaan met vrienden ontbijten in Bavel. Na wat geschreeuw door een intercom bij vrienden ‘WAKKER WORDEN’ zitten we toch allemaal keurig op tijd eieren met spek naar binnen te werken. Met een eerste Jupiler erbij, even slikken maar het went al snel. Vervolgens in de Jeep vol gas door de wildernis (de eitjes blijven nog net binnen) naar het Testikelbal in Chaam.

Jaren geleden heeft de Locobar besloten dat het veel te laat is om te beginnen met feesten als de optocht begint. In de ochtend gaat het compleet los in dit dorp. Dansen, springen en meezingen met alle foute nummers. Over een pony, de toyboy van Onno en er zijn zelfs live optredens van lokale volkszangers waar wij vast nog veel van zullen gaan horen.

Het Testikelbal is niet voor watjes, want na de drukke ochtend gaat iedereen door naar de optocht of in ons geval terug naar Breda. In het Kielegat moeten we even wennen aan het rustige karakter van de carnaval vierders die naar de optocht kijken. Dat geeft ook ons een moment om uit te rusten. Voor even dan, want de Grote Markt laat in de middag de juiste krakers alweer uit de boxen horen. De gesprekken worden met de minuut beter, net zoals onze danskwaliteiten. Rond 19.00 uur ga ik huiswaarts, mijn benen willen niet meer maar ik heb zo’n blij gevoel.

Dit was een prachtige carnaval. Met weinig slaap, de zon van binnen en van buiten en met de liefste mensen om mij heen.

Vandaag precies 3 jaar geleden schreef ik mijn allereerste blog. Wat lijkt en is dat alweer lang geleden. In totaal 130 blogs geschreven en gemiddeld schreef ik 1 blog per week uitgezonderd van de nodige vakanties. En dit is dan nummer 131.

Het lijkt een hele opgave om iedere week weer wat te verzinnen om te delen met de wereld, maar gek genoeg is het dat totaal niet. De inspiratie komt gelukkig meestal vanzelf en het geeft steeds zo de juiste energie. Samen met de vele eerlijke en lieve reacties van mijn lezers blijft het een feest om te mogen doen.

Het aantal bezoekers loopt niet in de honderden, maar daar gaat het mij niet om. Het belangrijkste is dat ik kan en mag blijven schrijven voor wie dat dan ook wil lezen. Hoewel ik wel moet toegeven dat het iets scheelt en een extra blij gevoel geeft als de woordvoerster van de Nederlandse Brandwondenstichting of Lisa Portengen (de vrouw uit de afgelopen Albert Heijn kerstcommercial) een blog deelt op Twitter en Facebook. Dan schieten die bezoekersaantallen even goed omhoog.

Maar wat ik nu graag zou willen voor mijn verjaardag? Ik zou het heel leuk vinden als iemand een gastblog zou willen schrijven welke hier zal gaan schitteren. Anoniem of met naam eronder. Het onderwerp, de woordkeuze en de lengte mag jij zelf bepalen. Er zijn geen regels. Durf jij dit aan, mail dan naar in**@****en.eu. Ik kan niet wachten, klim in de pen en ontdek jouw verborgen talent!

Vrolijk 2015!
Ik heb er vaak over gezeurd. Jarig zijn op Nieuwjaarsdag, wat een gedoe. Iedereen is moe van de kerstdagen, de oliebollen en champagne, dan kan een verjaardag er toch eigenlijk niet meer bij? Dit jaar was het anders en werd ik aangenaam verrast. Ik heb mij nog nooit zo jarig gevoeld.

Het begon al met Oud & Nieuw. Na de eerste knallen kreeg ik al snel luidkeels het bekende ‘Lang zal ze leven’ te horen.

Een lekkere fles Prosecco, een Rituals pakket én een stenen vogel die hard kan fluiten met als boodschap: ‘laat dit vogeltje maar lekker fluiten naar de vele mooie mannen.’  Dat waren de cadeaus van mijn lieve vrienden.

Een halve dag en wat slaap later was het tijd om verwend te worden in Schijndel met een ideale ik-heb-toch-wel-een-beetje-een-kater lunch. Vervolgens de auto in op weg naar mijn zus, schoonbroer en het liefste nichtje wat ik mij ooit heb kunnen wensen. Daar trof ik vijfendertig brandende kaarsjes aan, wat een warm welkom. Kletsen, lachen, dipsaus maken en voetballen in de huiskamer. De eerste uren als vijfendertigjarige zal ik niet snel vergeten, zeker niet na het diner met heus vuurwerk in mijn ijs.

Jarig zijn was genieten, 2015 ik heb je nu al lief!