Kareen

Ja Facebook, het is zeker ingewikkeld. Dacht Mark Zuckerberg het ons al jaren makkelijk te maken. Want via Facebook kun je jouw relatie in één klap officieel maken. Niet meer zoals vroeger de vraag: ‘Wil je verkering met mij?’ Nee, vink de status ‘Heeft een relatie’ aan, tag je liefde erin en klaar.

Maar zo werkt dat niet Mark! Je vergeet dat wij dertigers soms even de tijd nemen voordat het echt serieus is. Ik denk dat er heel wat ongemakkelijke taferelen door ontstaan. Bijvoorbeeld als de één net iets te verliefd tijdens haar tweede date op de wc snel haar status aanpast. Meneer schrikt zich kapot, dacht dat hij alle tijd had om haar het hof te maken. Nu jaagt zij te hard en rent hij weg. Of hij zet wel de eerste stap na een paar maanden, maar tagt per ongeluk van de zenuwen zijn ex in de status omdat die naam ook met een K begint.

Ik noem maar wat. Maar ik vraag mij wel serieus af hoe iedereen dat doet. Ik zit pas sinds kort na jaren weer op Facebook, puur en alleen vanwege mijn blog. Ik ben er niet meer zo in thuis en heb ook geen zin of tijd om de tijdlijn steeds bij te houden.

Bij mij komt vooral de vraag naar boven: heb je Facebook nodig om het officieel te maken of vraag je het toch nog op de ouderwetse manier? Of sterker nog, is het niet genoeg als je simpelweg voelt dat het goed zit?

Met mijn laatste krachten voor deze zondag typ ik deze blog. Wat een intensieve activiteiten dit weekend.

Zaterdagmiddag rond 13.00 uur. Verzamelen bij de IKEA voor de grote tocht naar Katwijk. Met de vrienden van de Thailand vakantie hebben we kaarten voor het Oranjerock festival. Na wat verdwalen in Rotterdam om S. om te halen komen we toch echt wel rond het afgesproken tijdstip + vijf Brabantse kwartiertjes aan. Spullen snel droppen en dan wandelen richting het terrein. Zon, zoveel zon en Kensington. Goed optreden, stevig gitaarwerk en zelfs vuurwerk terwijl de avond nog niet eens gevallen is.

Meestal ga je na een festival rustig bijpraten en de indrukken laten inwerken, maar wij hebben een veel te druk programma daarvoor. Na een vlugge en te hete pizza op naar de grote stad voor het Foodtruck festival Rrrollend Leiden. Wat een verademing na het drukke Oranjerock, zo’n relaxed sfeertje en we eten en drinken alsof we de hele dag nog niets op hebben. De regen verstoort voor even het zomerse tafereel, maar het levendige Leiden laat zich niet kennen en sluit zeker nog niet de bar.

Toch gaan wij na nog een tussenstop bij een Belgisch biercafé eens kijken of de laatste bus nog rijdt. Ondanks dat er genoeg FOOD te krijgen was vanavond, besluiten we nog een toetje te nemen bij de Burger King. Ach, wat kan het kwaad zo rond tweeën dan slapen we vast heel diep tot de volgende middag.

Helaas, ik noem geen namen, bij één van ons is die ene Angus burger toch niet helemaal goed gevallen. Bovendien is er nog een bepaald iemand (ik noem weer geen namen, heb ik beloofd) die iets te hard snurkt als hij op een luchtbed ligt.

Stevig ontbijten met koffie en napraten over de vele indrukken die we opgedaan hebben maakt alles goed. Terug naar Rotterdam en Brabant, maar Leiden wat ben jij mooi!

Het is mijn eigen schuld. De laatste maanden was ik vaak in de buurt van mijn roots te vinden, in Oost-Brabant. Nu ben ik de weg kwijt in het Westen. Want ik kan mijn liefde voor Breda even niet meer vinden. Terwijl ik elke dag in deze stad ontwaak en ga slapen. En werken. Verloren lopen ik door de straten van de binnenstad en ik ben nog niet één keer op dinsdagavond naar het park gegaan met mijn kleedje voor Palm Parkies. Dat zegt genoeg. Het gevoel is ergens diep weggestopt en de vraag is: hoe krijg ik het terug?

Dus heb ik een plan bedacht. Komende week ga ik mijn grote liefde weer terugvinden. Want ik woon potjandorie in de Parel van het Zuiden! Vanaf zondag (toevallig staat er morgen nog een bezoekje aan Schijndel gepland) mag ik een week lang de stadsgrenzen niet over. Totale afsluiting van de rest van Brabant en de wereld, dat zal mij leren.

Ik ga er alles aan doen om mijn stad opnieuw te ontdekken.  Ik denk nu aan het beklimmen van de Grote Kerk, een rondvaart vanaf de haven, Palm Parkies natuurlijk, wandelen door het prachtige Mastbos, naar festival Bruisend Ginneken en wie weet zelfs zo’n burgerlijke historische stadswandeling. Ik word al moe als ik eraan denk om dit allemaal in een week te gaan uitvoeren, maar het zal voldoende moeten zijn om Breda weer terug in mijn hart te krijgen.

Of ontbreekt er nog een typische Bredase activiteit aan het lijstje die ik ook echt niet mag missen?