Kareen

Vrouwen die eindeloos gaan winkelen om de leukste outfit en schoenen te vinden, ik snapte ze nooit. Op zaterdag door de drukke stad slenteren en de ene winkel na de andere afstruinen.

Nu snap ik ze nog steeds niet, maar er is wel iets aangewakkerd in mij wat betreft het shoppen. Wie had dat ooit gedacht. Ik ben nooit bezig geweest met welke kleuren het beste bij mijn karakter, kleur ogen/haar en de vorm van mijn lichaam passen. Ik deed altijd maar wat en kocht wat ik het snelste kon vinden. Totdat ik een paar weken geleden met H. ging winkelen op een vrij rustige zondagmiddag.

Hij kwam met het topje op deze foto aanzetten en ondanks dat ik meteen dacht ‘nee dat is niets voor mij’ besloot ik het toch aan te trekken. Ik was totaal verbaasd: het paste precies bij mijn ogen en zat meteen als gegoten. Daarna gingen we door naar Open32 en vroeg ik advies aan de verkoopster over welke broek het beste bij het topje kon passen. Ze trok een lichtgrijze broek tevoorschijn, die zou ik zelf van-zijn-lang-zal-ze-leven niet gekozen hebben.

Maar een volgende verbazing: het was de ideale broek voor op het topje en past ook prima op honderd andere topjes en shirts.

De felle kleuren en het zwart die mijn kledingkast domineren zullen langzaam verdwijnen. Na deze geslaagde shopmiddag ben ik zeker niet iedere vrije zaterdag in de winkelstad te vinden, maar ik heb wel al een paar nieuwe kledingstukken online gekocht. Voornamelijk pastel tinten, want dat past bij mijn zachte karakter en bij de blauwe ogen. Zalando gefeliciteerd, jullie hebben een nieuwe shopaholic erbij!

Sorry vrouwen, in mijn vorige blog beloofde ik een goede tegenhanger van ‘Wat vrouwen niet snappen van mannen’ maar het is mijn niet gelukt. Ik krijg zo goed als niets los bij de mannen. Op Twitter kreeg ik enkel de volgende mannelijke reacties: ‘Hoe vrouwen het voor elkaar kunnen krijgen om elke situatie zo te draaien dat het lijkt alsof het de schuld van de man is’ en ‘Van generaliseren krijg je een snor.’

Die laatste reactie kwam wel binnen bij mij, zeker nadat ik via Google ging speuren naar meer informatie over dit onderwerp. Neem dit fragment uit een artikel van het AD:

De brave man
“Waarom zeggen vrouwen dat ze een gevoelige, lieve, grappige, slimme man willen maar vallen ze op knappe, mysterieuze types die hen meervoudige orgasmes bezorgt? Een gevoel voor humor staat niet bovenaan het lijstje, wel ‘knap’, ‘uitdagend’, ‘seksbom’ en ‘rijk’. Stop dus met liegen!”

Wat kort door de bocht. Ik vind humor namelijk wél belangrijk in een relatie, net als het voeren van diepgaande gesprekken met een man die weet waar hij over praat. Een knappe man is leuk om naar te kijken, maar ik wil mij vooral aangetrokken voelen tot hem en al heeft hij geen miljoenen op de bank als hij maar echt doet waar hij blij van wordt.

Generaliseren heeft dus weinig zin. Want iedere man of vrouw is weer anders. En niemand kan voor mij bepalen wat ik wil in een man behalve ikzelf. Toch ben ik begonnen met hierover te bloggen omdat ik de verschillen tussen mannen en vrouwen zo razend interessant vind. Gesprekken met mannen zijn altijd weer anders dan met vrouwen en kunnen mij zoveel leren. Ze houden mij scherp en geven soms de juiste duw die ik nodig heb. Onze denkwereld is gewoon anders en het gevoel heeft bij vrouwen toch wel vaak de overhand. Als je daar elkaar in kunt vinden op je eigen manier is dat toch al een hele stap?

De rust is weer verdwenen. Ik kan weer Whatsappen, mailen, Twitteren, foto’s posten op Instagram en kijken wat voor weer het morgen zal zijn. In mijn vorige blog beloofde ik dat ik 36 uur mijn WIFI uit zou zetten. Met trots kan ik zeggen dat het gelukt is. Heel even ging mijn vinger bijna naar de WIFI knop maar dat heb ik toch kunnen voorkomen.

Ik kwam in een andere wereld terecht. Een wereld waarin ik mensen ging bellen en ik kreeg zowaar een sms in de ochtend waar ik stiekem blij van werd. Want ik moet eerlijk bekennen dat het een beetje saai is. De hele dag geen Whatsapp. Regelmatig betrapte ik mijzelf erop dat de gedachte door mijn hoofd ging dat ik die ene vriendin nog een app’je moest sturen. Was dat wat dringends? Totaal niet. Want als het dringend genoeg was zou ik wel bellen of een sms sturen.

Toch ligt de drempel hoger merk ik. Er was namelijk weer een Palm Parkies avond in het park gisteren. Ik miste voor het eerst de groepsapp terwijl ik die zo vaak vervloek. Want ik wist dat er een aantal vrienden zouden gaan. Maar niet bellen of sms’en, nee dit koppige meisje bleef thuis en las een boek. Om het totale afzonderlijke gevoel extra te ervaren.

Vanochtend zette ik vol verwachting na 36 uur mijn WIFI weer aan. De schade viel mee: 21 app’jes, 6 mailtjes en 1 reactie op Twitter. Niemand stuurde een noodbericht: KARIN WAAR BEN JE??!

Het experiment gaf dus zeker rust, maar ook wat eenzaamheid. Ik ben blij dat ik weer online ben maar zal mijn telefoon wel wat vaker wegstoppen als ik erop uit ga. Of als ik echt een lastige blog wil schrijven. Want de online wereld draait om afleiding.