proeven

Zeg Pickwick, wat doe je mij aan? Bijna iedere avond neem ik een Slaap lekker thee zodat ik rustig de nacht in kan gaan. Maar mijn nachtrust is verdwenen, door de zeer ingewikkelde vragen op de theezakjes! Tot diep in de nacht pieker ik mij suf over de juiste antwoorden.

Het laatste waar ik gisteren aan dacht, daar moet ik al lang over nadenken. Ik ben een vrouw en kan wel aan honderd dingen tegelijk denken. Geen idee wat mijn laatste gedachte was voordat ik uiteindelijk toch even in slaap viel.

De vraag die ik maandag kreeg was ook een pittige: ‘ Naar welke dag in de geschiedenis zou je terug willen?’ Ik denk aan een optreden van Johnny Cash of de Bevrijding op 5 mei 1945. Maar hoe kan ik dat vieren als ik zelf de oorlog niet heb meegemaakt? Dan kom ik er ineens bij terwijl ik geen strijd heb hoeven leveren. Ze zien mij al aankomen daar, zonder kleerscheuren en met een iPhone in de hand.

Misschien dat ik er iets te diep over nadenk hoor, maar die vragen blijven mij bezighouden. Het is zelfs zo erg dat ik nu zelf een vraag heb ingestuurd via de Facebook pagina. Ik hoop met heel mijn hart dat ik niet ga winnen, want dan ben ik de pineut. Een jaar lang gratis thee en ik wil niet weten hoeveel vragen ik dan zal moeten gaan beantwoorden…

Ik heb zo’n volle buik dat ik niet verwacht binnen een paar uur te kunnen slapen. Mijn vest en zelfs mijn haar ruiken naar friet en burgers. De ongezondag startte vanmiddag bij de Markthal in Rotterdam waar we Italiaanse biertjes bestellen. Hoewel we deze hal alledrie al eerder bezocht hebben, blijft dit toch een bijzondere plek. Je raakt gewoon niet uitgekeken op de vele kraampjes met lekkers voor iedereen en op het kleurrijke gebouw.

Nog aardig recht lopen we richting de stad naar de Witte de Withstraat. Bij de Witte Aap nemen we een Bockbier en kletsen we verder. Over Parijs, over relaties en over hoe we proberen om steeds meer de keuzes te maken die echt bij ons passen. Wat bitterballen erbij, maar niet te veel want er staat iets groots op het programma.

Voor het eerst gaan wij namelijk DE burger van Rotterdam proeven, een paar deuren verder bij Ter Marsch & Co. De Burgeresse die wij naar binnenproppen is de winnaar van de beste hamburger van Nederland 2015. Dat is te proeven, wat een mals vlees in combinatie met de frisse smaak van augurk, tomaat en sla. Scottish Angus Beef en Japans Wagyu, voor dat laatste raadplegen we Google en komen we erachter dat deze koe in ieder geval geknuffeld is. Gelukkig maar.

Ter Marsch & Co is populair, want de tafels zitten al voor zessen vol. Maar ook bij het raam is het prima zitten en krijgen we meteen aanspraak van de mannen naast ons.

Je zou denken dat er na zo’n burger met friet geen plek meer is in onze buiken, maar toch snakken we nog naar een toetje. Op naar NRCafé voor een thee met taart. Ik kies voor de cheesecake met kersen, oef wat smaakt die goed zeg. Met drie kilo erbij lopen we langs de Erasmusbrug die blauw wit rood kleurt. We staan letterlijk en figuurlijk stil en onze gedachten zijn bij de aanslagen. De vlaggen van bijna alle landen van de wereld wapperen achter ons. Tijd om naar het station te gaan, Rotterdam was de ideale plek om eens even flink te zondigen.

Dokkum, 1963

Een van de koudste winters ooit in Nederland. Schaatsen was de grootste hobby van ieder kind en volwassene. En zij gingen nooit de deur uit zonder een boterham met…pindakaas. Met een dikke laag boter heerlijk genieten voordat de grote wedstrijd begon. En wat deden de vrouwen als zij niet lekker in hun vel zaten? Ongesteld of zomaar last van hun hormonen? Juist, zij aten een boterham met extra veel pindakaas. Een dag zonder pindakaas was een dag niet geleefd. Dan hoorde je er gewoonweg niet bij. En zonder dat smeuïge bruine smeersel was het al helemaal niet mogelijk om te winnen van je grootste concurrent op de ijsbaan.

Breda, 2015

Na een lange en zware nacht, dat ene wijntje had toch echt niet meer gehoeven, sta ik op om ontbijt te maken. Lekker gekookt eitje, verse jus, croissantje. Een angstig gevoel bekruipt me ineens. Nee, dit kan niet waar zijn. Ik zal het toch niet vergeten zijn? Wel dus. Snel kleed ik me om en ga als een haas naar de supermarkt. De caissière kijkt me verward aan, volgens mij ben ik vergeten mijn haren te kammen en mijn mascara zit nog op mijn wangen. Vandaar. Gehaast loop ik naar het vak en zie hem daar staan. Groots en niet te evenaren, de enige echte pindakaas van Calvé!

Met een brede glimlach ga ik naar de kassa, de vrouw voor mij kijkt me vragend aan. ‘In de wolken?’ ‘Ja’, antwoord ik, ‘dit is mijn grote liefde en je wordt er groot en sterk van!’

Ik kan er gewoon niet vanaf blijven. Ik ben verslaafd en ben echt niet van plan het los te laten.

Gisteren liep ik richting de winkelstraat met een hongerig gevoel. Geen zin in biologisch verantwoord eten, want soms wil ik juist het tegenovergestelde. Zondigen zonder grenzen. Wil ik een goed stuk vlees met friet en hopen mayonaise. Of in dit geval: een vette latte macchiato met extra veel suiker en een sandwich met serranoham. Dan zit je dus te lunchen in een zaak die de Chocolate Company heet en kan het zondigen alleen maar erger worden.

Want ik liet in een onbewaakt ogenblik mijn ogen hierop vallen:

Daar word je toch meteen verliefd op? Ik ben bang dat deze pot heel snel op is en dat ik verplicht terug moet. Ze hebben uiteraard nog meer lekkere smaken daar staan. De bandieten. De Chocolate Company in Breda ziet er ook nog eens veel te aangenaam uit met die lange leestafel en enorme boekenkast. Nee, ik ben bang dat deze verslaving veel te lang gaat duren.

Een aantal weken geleden was ik het even helemaal kwijt. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken en liep verloren door de straten van de Parel van het Zuiden. Een bezoek aan het Bierreclamemuseum maakte het alleen maar erger. Nog even en ik zou mijn koffers gaan pakken naar een andere plek in Brabant.

Maar nu merk ik dat de liefde langzaam weer aan het groeien is. Ik voel mij weer lekker in mijn Bredase vel en weet dat er in ieder geval één ding is waar Breda mij nooit in teleur zal stellen: lekker eten.

Zo liep ik vrijdag in mijn lunchpauze naar Theekamer PIEN. Lunchen buiten de deur, dat is geheel legaal op vrijdag. Ik had al veel positief geroezemoes gehoord over deze vegetarische, biologische lunchroom. De geruchten bleken waar: de tosti met brie, walnoot en appelstroop smaakte goddelijk. Met een ‘pluk de dag’ kruidenthee erbij was ik weer fit voor de laatste werkuren voor het weekend.

Alleen jammer dat ik geen rode bieten lust, want deze lunchroom is met haar PIEN-burger (een burger gemaakt van biologische verse rauwe rode bieten) genomineerd voor het lekkerste Lunchroombroodje van Nederland 2015.  Hopelijk zet PIEN op deze manier bourgondisch Breda nog beter op de kaart.