voeding & gezondheid

Dat kan niet door de beugel

Als je verliefd bent doe je soms de raarste dingen. Zo stond ik gisteren met mijn vriend op een baan met zand in de schoenen en sloeg ik met een sleger tegen een zware bol aan. Dat kan niet door de beugel zou je zeggen…Maar ik moet eerlijk bekennen, deze sport is leuk!

Mocht je het beugelen niet kennen, hierbij een korte beschrijving: het wordt binnen gespeeld op een lemen baan met afmetingen van 5 bij 10 meter. Op een afstand van 7,5 meter in de lengterichting van de baan staat een metalen beugel waar de 4,5  kilo zware bol doorheen gespeeld moet worden.

Het lijkt een simpele sport, even knallen met die sleger en de punten zijn binnen. Het tegendeel is waar: er zitten de nodige spelregels aan verbonden en het is soms lastig voor de spelers om überhaupt de bol door de beugel te krijgen. Ik kom een oude bekende tegen terwijl ik naar de wedstrijd kijk en ik moet na een half uur bijkletsen moeite doen om het weer goed te kunnen volgen.

De spelers op de beugelbaan in Schijndel zijn serieus in hun spel maar hebben ook de tijd voor een gezellig praatje en een fles bier tussendoor. Na de wedstrijd mag ik los als beginner en ik merk dat het lastig is om de sleger op de juiste manier vast te houden en te bewegen. Na een aantal slagen went het, ik krijg er plezier in en ik scoor zelfs wat punten. Een nieuwe sport is in mijn leven, maar dan vooral vanaf de zijlijn. Of zal ik na mijn basketbal carrière opnieuw de beugelbaan gaan betreden?

beugelen

28 september 2016
overig

Alles heeft een ritme

Zeven uur je moet je bed uit komen
Je moeder staat te schreeuwen op de gang
Zeg meisje, duurt ‘t nou nog lang?

Hoor eens even, ik lig net te dromen
Kwart over zeven, ik heb nog alle tijd
Want opstaan duurt geen eeuwigheid

Ik krijg nog medelijden met mijn moeder als ik eraan denk hoe vaak ze mij uit bed moest slepen zodat ik op tijd op school zou zijn. Totdat ik na het studeren (in deze tijd waren de huisgenoten de wekkers) ging werken. Ik kwam zonder moeite in een vast ritme omdat de wekker iedere dag om dezelfde tijd afging.

Als je een vaste baan hebt is er vanzelfsprekend ritme in de ochtend en gedurende de dag. Opstaan, douchen, ontbijten met sterke koffie, haren kammen en dan snel de deur uit. Van negen tot vijf zit je op kantoor en daarna is het rennen naar de supermarkt met een knorrende maag. Maar hoe vind je structuur als je zoekt naar een nieuwe invulling van het werkende leven? Ik heb hiervoor de volgende oplossingen gevonden:

  • iedere dag de wekker op tijd zetten, zelfs na een zwoele lange avond buiten waardoor het na twaalven is geworden.
  • per week maak ik een duidelijke planning met daarin terugkerende activiteiten: solliciteren, netwerken, schrijven, basketballen, yoga etc. Hierdoor blijf ik het gevoel hebben dat ik nuttig bezig ben en ik zorg voor ruimte in de agenda om te wandelen of voor een koffie afspraak.
  • alvast dromen over een toekomstige baan, waarin ik hopelijk zoveel mogelijk mag en kan schrijven. Geen betere invulling van de tijd dan bezig zijn met wat je echt wilt.
  • regelmatig wakker worden naast een man die zeer vroeg opstaat. Hoewel ik dan meestal nog wel even in slaap val totdat de zon opkomt…


    Neem de tijd voor alle dingen
    Leef je eigen ritme
    Alles kun je laten swingen
    In je eigen ritme
    Ritme zit in alle mensen
    En swingen kun je leren
    Oh yeah yeah yeah alles heeft een ritme

22 september 2016
reizen & uitstapjes, voeding & gezondheid

Waarom een E-bike de hemel op aarde is

anwb

Nadat we vorige week als testteam van de ANWB met de E-bike door de Veluwe mochten crossen, is dit keer Zeeland aan de beurt. Om 10.00 uur verzamelen we bij Boerderij Molenberg in Burgh-Haamstede. Ik begroet de andere deelnemers en samen genieten we van een Zeeuwse bolus en koffie.

Cameravrees
Daarna krijgen we ieder onze E-bike voor deze dag toegewezen en ik mag de Dutch ID Urban N8Di2 gaan testen. Een sportieve fiets met krachtige remmen en een comfortabel zadel. Ik krijg het even benauwd als verslaggever Allart aangeeft dat hij mij en de E-bike op de film wil hebben. Zal ik dan ein-de-lijk mijn cameravrees overwinnen? Ik haal opgelucht adem als ik niet hoef te praten tijdens het filmen, nog niet wetende dat ik straks wel ondervraagd zal worden voor de camera…

Helling op, helling af
Gezamenlijk vertrekken we vanaf de boerderij richting de duinen en we krijgen een helling te verduren waarbij de mensen met een ‘gewone’ fiets afstappen omdat deze veel te steil is. Geen gehijg of intensief trappen, ik ga als een speer de helling op! Allart heeft intussen de ideale plek gevonden met uitzicht op zee om mij te interviewen. Zonder te stotteren leg ik uit waarom ik meedoe aan deze E-bike challenge en ik voel me redelijk ontspannen ondanks dat de cameraman voor mijn neus staat. Cameravrees versus Kaatje 0-1.

Verdwaald in Renesse
We trappen vervolgens verder door de duinen en terwijl Marietje en ik druk aan het kletsen zijn zie ik ineens een bordje met ‘camping Julianahoeve’. Als tiener heb ik hier met mijn ouders gestaan, maar wacht eens was dat niet in Renesse? En inderdaad we fietsen het dorp in en beseffen dat we verdwaald zijn, want de Westerschouwen route blijft dichtbij de kust en buiten de toeristische plaatsen. Snel keren we om en fietsen we in hoge versnelling terug naar de duinen, op weg naar de plek om te lunchen.

Grote uitdagingen
In Scharendijke eten we bij Brasserie Westenwind en kijken we uit over een haven met bootjes. Na de tomatensoep krijgen we broodjes met onder andere kroket en zalm, maar wat zijn ze hardgebakken! Onze kaken worden op de proef gesteld en we schreeuwen om tandenstokers na het eten, was dit soms onze eerste challenge?  In ieder geval zijn de volgende twee challenges ook uitdagend: precies op het juiste moment afremmen met 20 km per uur om de remmen van de fiets te testen en geblinddoekt op de tast onze E-bike vinden. Het remmen gaat prima met de Dutch ID Urban, echter kan ik hem niet vinden met de handdoek voor de ogen. Ik kom uit bij de Amslod van vorige week.

Het afscheid

plompetoren

De laatste kilometers van de E-bike challenge zijn aangebroken, Vera en ik besluiten er nog even alles uit te halen. Via de Plompetoren rijden we met wat tussenstops om foto’s te maken langs de Oosterschelde, de geur van de zee en het ruisen van de golven; wat ben ik een bofkont dat ik op deze manier voor de ANWB  een fiets mag testen.  Rond 16.00 uur zijn we terug bij de boerderij in Burgh-Haamstede en krijgen we als cadeau onze fietstassen. Bert geeft in zijn afrondende praatje aan dat er een terugkomdag op de planning staat. Dat maakt het afscheid minder zwaar, want ik ben zekersteweten nog niet uitgepraat over de prachtige fietstochten op de Veluwe en in Westenschouwen.

19 september 2016
voeding & gezondheid

In sneltreinvaart door de Veluwe

e-bike

Zaterdagochtend was het zover: namens de ANWB mocht ik deze E-bike van Amslod testen op de Veluwe. We verzamelen met alle deelnemers van het testteam om 10.00 uur bij Kasteel Cannenburch in Vaassen. De sfeer zit er direct goed in, met blije gezichten en gele ANWB shirts krijgen we ieder onze eigen E-bike toegewezen voor de fietstocht van 37 kilometer.

Het eerste gedeelte tot de lunch besluiten we als groep bij elkaar te blijven, omdat de razende reporter wat interviews wil doen. Nadat we bij de eerste afslag even de verkeerde kant op gaan (het is je vergeven Bert 😉 ) merken we dat een kaartje met knooppunten voldoende is om niet te verdwalen. Je hoeft amper moeite te doen om snelheid te maken, waardoor het zelfs met 28 graden een uitdaging is om bezweet terug te komen.

De Amslod rijdt soepel, heeft een lekker zadel en tijdens de challenges voorafgaand aan de lunch merk ik dat ook het sturen prima gaat. We slalommen langs pionnen met en zonder zware boodschappentas achterop en bijna iedereen heeft juist een betere tijd met de zware bagage, wat een verrassende ontdekking! De laatste challenge is de moeilijkste: zo langzaam mogelijk voortbewegen op de fiets over 10 meter zonder af te stappen. Ik heb ongeveer de snelste tijd, omdat ik vergat om te blijven remmen onderweg.

anwb

Een lunch met verse soep, sandwiches en koffie geeft nieuwe energie voor het langste gedeelte van de tocht. De groep splitst zich en ik fiets met vrolijke Vera door het Veluwse landschap met schattige boerderijen. Het is behoorlijk warm nu dus ik ben blij dat we genoeg kilometers door de bossen mogen maken. Wat een genot om op een ontspannen manier te fietsen zonder dat je moe raakt. Je hebt de tijd om de natuur te aanschouwen en we stoppen op de bijzondere plekken voor een foto of video momentje.

Even wisselen we van fiets en zit ik op de Keola, ik merk dat ik bij deze E-bike een andere snelheid en ondersteuning moet instellen om soepel te blijven fietsen. Ik ben niet zo technisch, maar als ik de verhalen van de andere deelnemers hoor die al twee tochten gehad hebben geloof ik meteen dat iedere fiets weer heel anders rijdt en werkt. De ‘mijne’ heeft bijvoorbeeld een extra krachtige middenmotor waardoor deze geschikt is voor ieder landschap. Vandaar dat de heuvels niet voelen als heuvels en wind tegen bijna geen opgave is.

Vera blijft hangen op een plek om de beste vlog ooit te maken en ik besluit de laatste kilometers door de bossen alleen te doen. In het begin is het rustgevend en merk ik dat ik nog beter let op de omgeving. Toch lijkt het daardoor alsof de eindstreep langer duurt, dus volgende week blijf ik samen fietsen en staat de route ‘Kroon op de Deltawerken’ in Westenschouwen op de planning, met een geheel andere E-bike.

12 september 2016
reizen & uitstapjes

De wereldreis naar Alkmaar

img_2657

 

In mijn vorige blog schreef ik over onze eerste avonturen in Wijk aan Zee, met dit paleisje op het strand als slaapplek. Na de vroege ochtendwandeling en het spotten van de zeehond krijg ik het niet uit mijn hoofd dat we deze dag moeten gaan fietsen. Want de fietsen zijn gehuurd voor twee dagen en ach het zal wel meevallen met het weer, in de buurt van de zee waait de regen toch altijd over?

Uitgeest is geen feest
Eigenwijs is ook wijs; deze dag komen we in minstens vier korte en hevige regenbuien terecht. Gelukkig is de temperatuur goed, waardoor we het geen moment koud hebben. De eerste stop is Uitgeest, het klinkt als een idyllisch dorpje maar wat is het SAAI daar. Geen terras te vinden en er is bijna geen kip op straat. Het is zondag en ik heb het vermoeden dat iedereen in de kerk rondhangt. In een opwelling besluiten we om naar Alkmaar te fietsen, het zijn alleen aardig wat kilometers naar de grote stad en de lucht wordt langzaam donker…

Ploeteren naar Alkmaar
Met een tussenstop in Heemskerk trappen we een stuk langs de grote autoweg en stort de regen naar beneden. In plaats van te gaan schreeuwen of huilen krijg ik een lachbui en nog geen 5 minuten later schijnt de zon alweer. In Heiloo zien we een markt en slenteren we eroverheen en schuilen we onder de boom want het is opnieuw raak. Toch besluiten we niet om te keren en met spierpijn in de benen bereiken we Alkmaar. Ik ben meteen weg van deze stad: smalle straatjes met leuke winkeltjes, een prachtige Grote Kerk en het wit biertje op het terras smaakt extra goed na de lange tocht.

img_2642


De benen verzuren
Op de terugweg krijgen we weer twee korte buien te verwerken en voelen de benen iedere kilometer zwaarder aan. We verdwalen een stukje en zijn DOLBLIJ als ein-de-lijk Wijk aan Zee aangeven staat. Godzijdank hoeven we vanavond niet te koken en kunnen we aanschuiven bij Strandpaviljoen de Kust. Als je dan deze zonsondergang ziet onder het genot van wijn en een groot stuk vlees is de intensieve en indrukwekkende dag compleet:

img_2648

Picknicken in Bloemendaal
Het is maandag en dat betekent dat we afscheid moeten nemen van ons strandhuisje. We besluiten via Bloemendaal aan Zee naar huis te gaan, de zon schijnt flink dus zonde om een laatste stranddag voorbij te laten gaan. We maken een wandeling naar Zandvoort, drinken koffie in een strandtent en picknicken op een kleedje met vis en fruit. Met tegenzin en een tas met schelpen en mosselen stappen we in de auto en fantaseren we alvast over een volgende avontuurlijke trip in het najaar.

9 september 2016