reizen & uitstapjes, voeding & gezondheid

Gelukkig hebben we de spierpijn nog

De foto’s zijn namelijk in het water gevallen tijdens de survival bij Poldersport de Kwakel. Volgens mij heb ik mijn verstand daar ook laten liggen, want diep nadenken lukt niet meer. Het enige wat ik mij herinner van het weekend met de dames van het basketballen en de trainer is dat:

  • we gemakkelijk voor de gek te houden zijn. Op de heenweg stoppen we twee keer bij een outdoor centrum en denken we zonder twijfel dat het de eindbestemming is. De organisatie heeft echter wat anders in gedachten.
  • de Vinkeveense plassen schitterend zijn, vooral met de zon op het water. De roadtrip brengt ons naar een sfeervolle plek in de polder om te overnachten.
  • een zeskamp behoorlijk op je zenuwen kan werken. Per viertal stappen we in een hobbelton en lopen en sturen we tegelijk. Na een paar minuten ben ik de oriëntatie kwijt en kunnen mijn handen mijn voeten niet bijhouden. Een skelter lijkt simpel om te besturen, maar wat valt het tegen op een gladde baan met zo’n wiebelig voertuig.
  • survivallen zorgt voor schaterlachen-zonder-te-stoppen. Met regen en wind valt bijna iedere teamgenoot in het water met kleding en sportschoenen aan. Snoekduiken, aan trapezes hangen en uitglijden over glibberige kussens op het water; bepaalde dames en een heer durven ALLES.
  • een warme douche en een smakelijke barbecue na zo’n intensieve dag godsgeschenken zijn. De organisatie vergeet niets en zorgt voor een spelletjesavond met originele opdrachten.
  • slapen niet inbegrepen is met een dj die zijn liedjes tot een uur of twee wil laten horen. De handstand wordt geoefend (je weet nooit waar het handig voor kan zijn, een afleidingsmanoeuvre voor de tegenstander bij een volgende wedstrijd?) en de hoelahoep gaat rond zodat de heupen soepel blijven.
  • ik op de terugweg aan het tellen ben hoeveel nachtjes het slapen is tot het volgende uitje.

Dat is alles wat ik kan navertellen van het weekend boven de rivieren, verder is het één groot mysterie.

Follow my blog with Bloglovin

overig

Hoe netwerken een feestje kan zijn

13419164_2047157778842008_3137146786265627260_n

 

Onlangs heb ik na negen dienstjaren afscheid genomen bij Easy Way en dan is de grote vraag: WAT NU? Het geld gaat niet vanzelf naar mijn rekening (mocht iemand een mogelijkheid weten hoe dat wel kan, aarzel dan niet om dat te laten weten) en ik ben absoluut geen type om achterover te gaan hangen en niets te doen.

Ik kan mij opsluiten en de dagen vullen met nadenken, driftig zoeken naar vacatures of nog erger: wanhopig mezelf inschrijven bij alle bestaande vacaturebanken en uitzendbureaus. Ik denk niet dat dit obsessieve gedrag werkt én ik moet bekennen dat het freelance bestaan naar me lonkt.

Ik ga de zoektocht naar een nieuwe invulling van het werkende leven vooral plezierig maken. Afgelopen donderdag heb ik een goed begin gemaakt bij de Open coffee in Waalwijk. Ik praat regelmatig met vrienden over netwerken en ik merk dat zij het lastig vinden. ‘Spannend’ en ‘ongemakkelijk’ zijn de woorden die terug blijven komen als ik over dit onderwerp begin. In het Atelier aan de Winterdijk in Waalwijk is er geen sprake van spanning of ongemakkelijkheid. In deze creatieve omgeving met spontane ondernemers voelt het alsof ik op een feestje ben, alleen drink ik koffie in plaats van wijn.

Na de kennismaking van 9.00 tot 10.00 uur is er een officieel moment ingelast voor de loterij. Visitekaartjes worden in kommen gedaan en iedere deelnemer mag een prijs bedenken om te verloten. Ik besluit mijn schrijfkunsten hiervoor in te zetten en verzin als prijs een gratis blog. Ik hoor ‘Praatje van Kaatje’ luid door de microfoon en schiet overeind. Wat een geluk dat ik als nieuweling meteen een blog mag weggeven. En het geluk blijft aan mijn zijde, want ik win ook een prijs! Binnenkort krijg ik een gratis voetreflexmassage bij Praktijk Hidio in Tilburg.

Ik ben benieuwd wat voor verrassingen ik nog meer ga tegenkomen tijdens de zoektocht. Hoe luidt de uitspraak ook alweer, het gaat niet om het resultaat maar om de weg ernaartoe?

schrijven

Ruzie in het schrijfcafé

Ik hoop dat we volgende maand nog met hetzelfde aantal personen zijn. Donderdag veranderde het vredige schrijfcafé in het Hijgend Hert in korte tijd in een felle discussie. Terwijl het onderwerp dat normaal gesproken niet snel zou oproepen. Bloggen is toch het meest fantastische onderwerp om over te praten?

Na een eerste schrijfoefening mag ik kort wat vertellen over mijn blog en lees ik één van mijn publicaties voor aan het publiek. Zul je net zien dat het deze keer extra druk is, dus met enige zenuwen begin ik mijn praatje. Iedereen luistert aandachtig, totdat de vraag komt hoe je de lezers naar je blog kunt krijgen. Ik noem het woord ‘Facebook’ en de mannen en vrouwen van vijftig plus krijgen een paniekaanval.

Ik wil niet op Facebook, dan moet ik reageren en iedere keer online blijven! Ik praat alleen via Whatsapp, wat moet ik met Twitter?

Samen met mijn leeftijdsgenoten probeer ik ze rustig te krijgen en vooral de voordelen te benoemen van het bloggen in combinatie met Social media. Je mag ook alleen bloggen voor vrienden en familie. Niets moet, als je maar plezier hebt in het schrijven.

Karen die samen met Monique het schrijfcafé leidt doet nog een poging iemand over te halen om zijn gedichten in een blog te gaan zetten. Ik wil geen reacties. Nee, ik ga dat niet doen niets voor mij. 

Wat geniet ik hiervan. Dat iedereen zonder schaamte zijn mening geeft en niet wil meebuigen. Tegendraads ten opzichte van de online wereld, terwijl onze generatie polsklachten heeft en zelfs met de mobiele telefoon naar bed gaat.

Van de afsluiting geniet ik nog meer. Ik krijg bloemen en een kaart als dank omdat ik wat wilde vertellen over mijn blog, plus een gratis deelname. Lieve Karen en Monique, bedankt voor de waardering en dat ik dankzij jullie het podium op durfde!

IMG_1682

reizen & uitstapjes

Hij had slechts één taak

13226898_1162513047113964_7581267673834347412_n

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Met nog slapende ogen en vermoeide benen kijk ik terug op vier dagen Ardennen met een groep singles inclusief twee vriendinnen. Weet je wat, laat ik beginnen bij het begin.

De roadtrip
Vrijdagmiddag 14.00 uur start onze roadtrip vanaf de IKEA in Breda. Onderweg doen we speculaties over hoe deze ervaring met VillaVibes zal worden. Zijn de anderen zenuwachtig onderweg of ontspannen zoals wij? Zal de voorspelde regen niet in de weg zitten bij de activiteiten? Na een tussenstop in Dinant met een eerste glas alcohol aan het water proberen we in één keer goed te rijden naar het afgelegen landhuis. Dat mislukt. Net op tijd voor het eten vinden we de locatie, wat is het hier prachtig! Het is wat onwennig binnenkomen en onze kamer is vrij krap voor drie personen. De smakelijke maaltijd en de ontspannen gesprekken maken het meteen goed. Tijd van slapen: half drie.

Mountainbiken en Twister
De volgende ochtend kunnen we kiezen uit verschillende activiteiten, het is zonnig en dat zal deze zaterdag zo blijven. Het mountainbiken is pittig, na de eerste helling kom ik al met hoge hartslag boven en ik ben niet de enige. Heuvel op en af (met grote stenen op de paden wat de tocht extra spannend maakt) fietsen we door een landschap met gele bloemen, riviertjes en idyllische huisjes. We peppen elkaar op als het te zwaar is en niemand klaagt, wat een kick geeft het om jezelf compleet uit te dagen.

Na de tocht kunnen we uitrusten in de zon en hebben we de tijd om ervaringen uit te wisselen met de wandelaars en kajakkers. Het eten vliegt naar binnen en uit het niets besluiten we laat op de avond na een kampvuur sessie dat Twister gespeeld moet worden. Ik heb nog nooit dertigers en veertigers zo serieus en fanatiek een spel zien spelen. Een stevige handdruk met succes bij aanvang van het spel en iedere speler klimt met gemak over de ander en komt in de gekste houdingen om te winnen. Volgens mij is het rond de klok van vier als we omvallen van de mat en van de slaap.

La Chouffe en de laatste avond
IMG_1657
Zondagochtend regent het en besluiten we met een kleine groep van vijf personen naar de bierbrouwerij van la Chouffe te gaan. Van de activiteitenbegeleider krijgen we een duidelijke routebeschrijving en duiken we de auto in. Een bepaald persoon (ik noem geen namen) neemt zijn taak als navigator serieus en stelt de navigatie in. We zingen mee met Guus Meeuwis en na een uur rijden kijken we uit naar de kabouter.

De navigatie zegt dat de bestemming is bereikt maar er is geen la Chouffe te bekennen. Hoe kan dit? En waarom is het zo stil hier? Met zijn vijven hangen we over de routebeschrijving en ineens zien we dat de bepaalde persoon alleen de bovenste regels had gelezen. Van een  bierbrouwerij in een geheel andere richtig dan we op moesten. Hij had slechts één taak en toch ging het mis. We komen niet meer bij van het lachen en besluiten om alsnog naar la Chouffe te gaan. Daar is het te laat om nog aan de rondleiding deel te nemen. Het geeft niets, het bierproeven kan natuurlijk wel. Waardoor we de tijd vergeten en het soep moment thuis missen.

De laatste avond is aangebroken. Twister blijft ons boeien en het op de bank hangen met rode wijn bij het haardvuur gaat nooit vervelen.

Is het al vijf uur?!
Om vijf uur ‘s ochtends stap ik het bed in en na een korte schoonheidsslaap en het ontbijt besluiten we om via Luik huiswaarts te gaan. Met zijn drieën evalueren we in de auto en zijn we het eens: een supergezellig weekend met vriendelijke en grappige leeftijdsgenoten, een afwisselend programma en onze vriendschap is tijdens deze trip verder gegroeid. Zeker door het samen slapen in een kamer van nog geen tien vierkante meter.

IMG_1669

overig

Hoe ziet jouw huis eruit?

Stiekem gluur ik regelmatig binnen bij andermans huizen. Als ik richting de stad loop kan ik het niet laten. Ik heb ontdekt dat er weinig mensen zijn met goede gordijnen hier in Breda. Of willen ze dat ik naar binnen kijk? Zijn ze trots op hun inrichting of was het geld op om wat voor het raam te hangen?

Ik kan nu zeggen dat ik trots ben op mijn huis, hoewel dat lang geduurd heeft. Ik had nooit een bepaalde eigen stijl en deed er geen moeite voor om dat te veranderen.

Tot december vorig jaar, ik was het plotseling beu. Ik wilde andere kleuren, knusheid en een persoonlijke stijl. Het is gelukt, de pasteltinten voeren de boventoon met verschillende hippe accessoires die het verschil maken. Ik heb kasten geverfd en joepie-de-poepie het is gelukt om behang recht op de muur te krijgen. Als kers op de taart kreeg ik een paar weken geleden een geheel nieuwe badkamer van de woningbouwvereniging.

Het lijkt wel of ik in een ander huis ben gekropen, zonder het gedoe van sjouwen en verhuizen. Hoe ziet jouw stekkie eruit? Als jij nog aparte woonideeën hebt of foto’s van jouw inrichting, deel het dan met deze schaamteloze gluurder!

IMG_1645

 

IMG_1643