schrijven

Bloggen in het geheim

IMG_20150727_100231

Soms droom ik erover om te bloggen in de anonimiteit. Het is dat ik geen tijd heb om nog een blog op te zetten, want hoe spannend zou het zijn om zonder grenzen te kunnen schrijven?

Neem bijvoorbeeld het daten, ik vind het lastig om dat te bespreken. Want meestal weet de meneer in kwestie al snel van het bestaan van mijn blog. Ik ga natuurlijk niet openbaar maken dat ik een keer naar een eerste date ben gegaan in mijn joggingbroek en dat ik zo opgelucht was dat hij er ook eentje aanhad. Want dat was de afspraak, we wilden doen wat we het meest misten als vrijgezel: op de bank hangen in ons kloffie en films kijken samen. Het ijs was meteen gebroken door de broek en doordat hij aan het begin van de film rode wijn knoeide op een te witte bank. Ook zou ik hier nooit vertellen dat ik een paar jaar geleden van een liefde een fles dure parfum kreeg bij de derde ontmoeting. Die ik vervolgens in duizend stukjes liet vallen in de badkamer. Of dat ik won tijdens een potje GlowGolf, terwijl meneer van te voren zeker wist dat hij mij zou gaan inmaken op de golfbaan.

Nee,  zulke dingen houd ik liever voor mezelf. Maar de twijfel blijft: wat wil ik wel en niet delen? Niet ieder moment van mijn leven hoef ik op het wereldwijde web te laten zien. Er zal altijd een stukje opgesloten blijven in mijn veilige zelf.

12 november 2015
overig

Ik heb mijn liefde gevonden

Potjandorie zit ik deze blog gewoon te typen op mijn eigen MacBook Air. Ik-moet-bijna-huilen-zo-dankbaar. Dat ik niet meer hoef te schelden als de Acer uit 1870 vastloopt en alleen te gebruiken is met oplader in het stopcontact. Dat ik alleen maar op de aan/uit knop hoef te drukken en ik ben meteen waar ik moet zijn. Zonder ingewikkelde handelingen om alles te installeren. Dat dit prachtexemplaar na nachtenlang dromen van mij is!

Ik had een streng spaarplan opgesteld om de Macbook te kunnen kopen. Maar ik heb het niet nodig gehad, door gewoon wat rustiger aan te doen met geld en wat hulp van bovenaf kon ik vandaag naar de winkel rennen om de buit in te slaan. Ik kreeg er een gratis training bij, waardoor ik binnenkort op een zaterdagochtend nog dieper in de Apple wereld ga duiken.

Morgen ga ik met mijn nieuwe liefde op pad. Want hij is zo licht dat ik er uren mee kan gaan pronken zonder een zere schouder te krijgen. Ik kan niet wachten om hem voor te stellen aan mijn favoriete koffietent waar ik regelmatig zit te bloggen. Zullen er veel jaloerse blikken mijn kant op komen?

7 november 2015
overig

Waarom je nooit goede voornemens moet maken

Het is november. Ik zie de ene na de andere challenge voorbij komen. De snor laten staan voor het goede doel, in dit geval de strijd tegen prostaatkanker. Een sterk initiatief dat Movember en het zorgt voor een andere kijk op de mannen. Een maand koken zonder pakjes en zakjes. Moeders die in november zichzelf extra slank en mooi gaan maken. Geen idee waarom of hoe, want ik heb niet verder gelezen. Ik ben geen moeder en al was ik het wel dan ga ik mezelf niet uitdagen door bijvoorbeeld geen chips meer te mogen eten. Een straf voor mij, zoals ik al vaker beschreven heb.

Ik heb besloten om aan geen enkele challenge mee te doen. Want als ik mezelf iets opleg gaat het juist de andere kant op. Zo maakte ik een week geleden, aan het einde van mijn vakantie goede voornemens. Na een week lijkt het snel om dit al te evalueren, maar toch heb ik er behoefte aan. Het resultaat tot nu toe bewijst namelijk voor mij dat niets te plannen is, zeker niet als je er te veel mee bezig bent. En dat vooral de laatste tijd alles anders loopt dan ik van te voren had bedacht en op een prettige manier moet ik zeggen.

Ik zou gaan zwemmen omdat ik yoga beu was, geen zin in zweverigheid en kruidenthee. Deze week dronk ik liters kruidenthee en komende donderdag ga ik weer naar de yogales. Waarom? Omdat Steve Jobs in zijn boek beschrijft dat zenmeditatie zijn leven heeft veranderd. Plus ik heb last van mijn schouders en nek en ik weet hoe goed yoga daarbij helpt.

Ik zou lid worden van de bibliotheek. Het is wel vier keer door mijn hoofd gegaan om daarbinnen te lopen maar in mijn lunchpauzes had ik steeds andere ‘belangrijke’ dingen te doen, tja prioriteiten stellen hè…

Ik kan zo nog wel even doorgaan. Maar dan ga ik zeuren en ik had mezelf voorgenomen om dat niet meer te doen. Bij deze wens ik iedereen die wel een challenge gaat doen succes. Kom maar op met die mannen met sexy snor en met de gezonde recepten van het koken zonder pakjes en zakjes.

1 november 2015
schrijven

Ik ben er stil van

Stil omdat de moeder van een collega zo plotseling overleed. Stil omdat dat ook eigen verdriet naar boven haalt. Mijn lieve moeder is dan ineens weer zo dichtbij. Stil omdat de student die een onderzoek deed op ons kantoor zelf uit het leven is gestapt.

Het schrijfcafé van vanmiddag stond ook in het teken van de stilte. Geen gekletst of overleg, maar een mini retraite van twee uur.

We begonnen met een kleuropdracht. Een kleurplaat voor ons neus en stil aan de slag. Na zo’n tien minuten merkte ik dat ik alleen maar gefocust was op het kleuren. Het leek wel of ik in mijn eentje aan die tafel zat. Ontspannen en langzaam kleurde ik zonder plan. Iedereen deed het op zijn eigen manier. De ene schrijfcollega wat opstandig en een ander geheel buiten de lijntjes.

Daarna gingen we verder met een woord. Enveloppen met steeds één woord daarop geschreven werden rondgedeeld. Je mocht uitkiezen welk woord je het meest aansprak. Behalve ik, want ik was de laatste in de rij. Ik kreeg het woord afwachten. De oefeningen die volgden maakten het helder: afwachten is op dit moment hét woord voor mij. Niets steeds rennen en dingen in de hand willen houden. Kleuren, schrijven en muziek luisteren, dat hielp tijdens deze retraite goed bij mij. Weinig gedachten, maar veel inspiratie. Afwachten is het nieuwe ontspannen.

IMG_0375

29 oktober 2015
proeven

Ode aan de pindakaas

Dokkum, 1963

Een van de koudste winters ooit in Nederland. Schaatsen was de grootste hobby van ieder kind en volwassene. En zij gingen nooit de deur uit zonder een boterham met…pindakaas. Met een dikke laag boter heerlijk genieten voordat de grote wedstrijd begon. En wat deden de vrouwen als zij niet lekker in hun vel zaten? Ongesteld of zomaar last van hun hormonen? Juist, zij aten een boterham met extra veel pindakaas. Een dag zonder pindakaas was een dag niet geleefd. Dan hoorde je er gewoonweg niet bij. En zonder dat smeuïge bruine smeersel was het al helemaal niet mogelijk om te winnen van je grootste concurrent op de ijsbaan.

Breda, 2015

Na een lange en zware nacht, dat ene wijntje had toch echt niet meer gehoeven, sta ik op om ontbijt te maken. Lekker gekookt eitje, verse jus, croissantje. Een angstig gevoel bekruipt me ineens. Nee, dit kan niet waar zijn. Ik zal het toch niet vergeten zijn? Wel dus. Snel kleed ik me om en ga als een haas naar de supermarkt. De caissière kijkt me verward aan, volgens mij ben ik vergeten mijn haren te kammen en mijn mascara zit nog op mijn wangen. Vandaar. Gehaast loop ik naar het vak en zie hem daar staan. Groots en niet te evenaren, de enige echte pindakaas van Calvé!

Met een brede glimlach ga ik naar de kassa, de vrouw voor mij kijkt me vragend aan. ‘In de wolken?’ ‘Ja’, antwoord ik, ‘dit is mijn grote liefde en je wordt er groot en sterk van!’

26 oktober 2015