boeken, stukje psychologie

Hoe zit het met jouw smartphone stress?

Alexander Markowitz heeft als hoogleraar Informatica onderzoek gedaan naar de psychosociale gevolgen van het gebruik van smartphones. Ik heb zijn boek gelezen en ben bijna geneigd dat ding in de prullenbak te gooien.

Want dat ding, de iPhone die hier in het zicht voor me ligt onderbreekt mijn concentratie om de haverklap. Als ik naar het buitenland ga en vervolgens een weekend of een week zonder Wifi leef merk ik direct dat ik rustiger ben. Waarom ben ik in het dagelijks leven dan zo gek om zelfs tijdens het wachten in een rij bij de supermarkt dat ding uit mijn tas te pakken?

In het boek vergelijkt Alexander dat met gokken in een casino: je weet dat je niet iedere keer de hoofdprijs wint maar de kans erop maakt het de moeite waard om het te doen. Je scrolt door de tijdlijn op Facebook omdat je op zoek bent naar dat ene interessante bericht. Intussen lees je de rest van de berichten half en raak je vermoeid van alle teksten en foto’s die op je af komen. Zou je de tijdlijn uitprinten dan kun je het grootste gedeelte weggooien en zullen er hooguit een paar berichten de moeite waard zijn om te lezen.

Intussen legt ons smartphone gebruik druk op onze relaties, de rust is ver te zoeken met dat ding in de buurt en we worden er niet productiever op. Hoe kun je die ene opdracht op het werk klaar krijgen als er intussen twintig mails en dertig WhatsApp berichten binnenkomen die je het liefst snel leest en beantwoordt? Dat gaat niet en daarom kunnen we aan het einde van een werkdag het gevoel hebben dat er niets uit onze handen is gekomen.

Ik merk dat ik tijdens het lezen bewust word van mijn eigen smartphone stress en door de wijze woorden van Alexander wil ik veranderen. Ik leg het mobiele apparaat weg als ik bezoek krijg of een rustige avond samen of voor mezelf wil. In de supermarkt en bij de bushalte kijk ik om me heen en maak ik een praatje in plaats van dat ik klets via een schermpje. Ik drink koffie ergens en lees een boek in plaats van dat ik Facebook open om te kijken hoe het met een oud collega gaat. Want hoe belangrijk kan een online boodschap zijn dat je daarvoor een waardevol gesprek of moment opzij zet?

31 maart 2017
proeven

Ik ben betoverd

Het lente seizoen is geopend en wij springen op de fiets naar Den Bosch voor een etentje buiten de deur. Aangezien stamppot tot vervelens toe op het menu heeft gestaan deze winter (mijn schuld, ik kan het iedere dag eten met zelfgemaakte gehaktballen, rookworst of speklappen) kiezen we vanavond voor een keuken uit Verweggistan.

We vieren de lente en onze negen maanden verkering in Afghaans Restaurant Zaher, een intieme plek aan het water tegenover bioscoop Vue. Onze jassen worden keurig opgehangen en de serveerster wil ons graag verrassen met een driegangenmenu van diverse hapjes om zo de Afghaanse keuken uitgebreid te leren kennen. Enthousiast knikken we ja en nieuwsgierig wachten we de eerste gang af. Zal het pittig zijn of zoet? Gaan we de deur uit met buikpijn of zijn onze darmen sterk genoeg voor deze gerechten?

Jeetjemina, wat zijn deze hapjes stuk voor stuk smaakvol! Het voorgerecht bestaat uit gemarineerde kippendijstukjes aan een spies, een gestoomd kussentje gevuld met gekruid gehakt en brood met koriander dip. Tijdens het hoofdgerecht staat onze tafel bomvol met schaaltjes en proeven we onder andere mals lamsvlees, rijst, frisse tomaat, kalfsvlees, linzen en kidneybonen in tomatensaus. Het culinaire feestje wordt afgerond met huisgemaakt wortelijs, moerbeijenijs en fris sorbetijs.

Ik ben betoverd door de Afghaanse keuken, ondanks dat ik door de pittige kruiden kamp met hevige nadorst en een neus die niet bij te snuiten is.

24 maart 2017
overig

Had ik maar

  • de baan waar iedereen jaloers op is, zonder stress en met een inkomen waarbij  geldzorgen niet bestaan.
  • een pittoreske boerderij met koeien, paarden, kippen en iedere dag verse eieren bij het ontbijt.
  • een kapsel dat nooit verwilderd is met haar dat glanst, zelfs in het donker
  • een huis dat 24/7 schoon en opgeruimd is, met verse bloemen op tafel en een lege wasmand in de badkamer.

Herkenbaar? Je hoopt en verwacht van alles en bij voorkeur op korte termijn. Vervolgens heb je dubbele pech: de verwachtingen komen niet uit én intussen vliegen de prachtige dingen aan je voorbij. Schrijfster Susan Smit schreef hier een pakkende column over in de Happinez: Dit moment is volmaakt.

Ik doe met haar mee, ik heb me voorgenomen om alleen de aandacht te richten op wat er op dit moment is:

  • Het is een donderdag met 18 graden en ik zit op een flexwerkplek in Den Bosch te schrijven na een lekkere fietstocht door het Bossche Broek. Nog vier dagen en dan is het officieel lente. Geen seizoen wat mij zo doet glimlachen als deze. Ik wil zonnesproeten op mijn gezicht, picknicken in het park met vers afgebakken broodjes en aardbeien en de eerste barbecue met vrienden in de tuin houden.
  • Ik ben gezond en ik heb genoeg geld op mijn bankrekening om van te leven. Deze week is een artikel van mij geplaatst in De Mooi Schijndel Krant en daar ben ik van in de wolken.
  • Ik ben ook in de wolken van ons knusse en kleurrijke huis, het samenwonen met de liefste en precies-even-koppig-als-ik man die ik ken en niet te vergeten een parel van een boom in de achtertuin:
16 maart 2017
reizen & uitstapjes

Kort maar zo krachtig

Ken je dat gevoel? Je bent twee dagen op reis geweest en uitgerust in het kwadraat. Alsof het minimaal een week was. Dit weekend hebben wij met een open blik de stad Deventer én de Veluwe bezocht.


Want in Deventer raken de ogen niet verveeld. Minstens wat overbelast, want in deze boekenwinkel weet ik als boekenwurm niet waar ik moet beginnen. De boekenkasten puilen uit en er is een boekenkelder waar ik het boek vind dat de mijne gaat worden over het leven van Anton Pieck. Toepasselijk, want de stad Deventer kan zo het decor zijn voor een sprookje.

Smalle straatjes met pittoreske huizen en talloze winkels met hebbedingetjes voor in huis of voor in de mond. De bourgondische mens komt hier niets te kort, op de markt kun je bij bijna iedere kraam wat proeven en de vele cafés met terrassen laten zien dat niet alleen in Brabant de nachten lang zijn.

Na Deventer vertrekken we naar ons chique hotel: de Hoeve van Nunspeet. Midden in de bossen slapen we diep en lang om vervolgens slaperig het ontbijt naar binnen te werken. We trekken onze wandelschoenen aan en lopen met de zon voorop door het dichtstbijzijnde bos. De vogels fluiten, de wilde zwijnen slapen en wij zijn intussen klaarwakker.

Op de terugweg nemen we een uitzonderlijke afslag. Mijn vriend heeft gehoord van een verlaten radiostation ergens in het midden van de Veluwe. Ik zet de navigatie aan en na wat hobbelige zandwegen bereiken we het dorp Radio Kootwijk. Dit is een voormalig zenderpark op de Veluwe dat in de eerste helft van de twintigste eeuw een belangrijke communicatieverbinding vormde tussen Nederland en zijn toenmalige koloniën, met name Nederlands-Indië. Het werd gebouwd vanaf 1918. Ook werden er voor werknemers woningen gebouwd, die samen het gelijknamige dorp gingen vormen (bron: Wikipedia).

Hoewel het een verlaten plek is en het moeilijk voor te stellen is dat je hier kunt wonen, is de omgeving adembenemend. De ideale plek om onze stad & natuur trip af te sluiten, we hobbelen de Veluwe uit en vertrekken met een dosis vitamine E(nergie) naar het zuiden.

6 maart 2017
proeven

Hoeveel deuntjes heb jij in je hoofd?

Ja ik ben binnen
Dus bel maar vast de psychotherapeut
Want de stoppen die slaan door
Het eindigt in een gekkenhuis
Het wordt een feest
Zoals er nooit een is geweest
het laminaat dat gaat eraan
alle snollebollekes doen mee

Nadat ik gisteren tien uur heb doorgebracht op de Beugelbaan in Schijndel met andere feestneuzen, heb ik minstens tien verschillende carnavalskrakers in mijn hoofd. Hieronder een verslag van drie dagen carnaval; in alle opzichten anders dan de voorgaande jaren!

Met Pino naar ‘t Veer


Als bloemenvrouw met Pino om de nek zetten we met de dames van het basketballen, de coaches en trainer de Witte Leeuw in Raamsdonksveer op z’n kop. Ik laat blauwe sporen na vanaf mijn huis tot de logeerplek en uiteindelijk belandt Pino per ongeluk in de wasmachine de volgende dag.

Om acht uur stipt staan we al binnen, want deze tent is gruwelijk populair in het dorp en de omgeving. Binnen een uur wordt het drukker dan druk en hebben we niet genoeg ruimte voor onze danspasjes. We kletsen, feesten, drinken bier en de DJ’s houden de sfeer er stevig in. ‘s Nachts na tweeën gaan we vrolijk en slaperig ervandoor, de voeten zijn op en het biergehalte is goed op pijl gebracht.

De optocht van Gemonde
Eigenlijk zou ik dag twee traditiegetrouw vieren in Venlo, helaas is vriendin M. ziek waardoor ik huiswaarts keer. Het zoontje van mijn vriend loopt mee met de optocht en na een lekkere fietstocht kijken we met trots toe en kom ik bij toeval mijn neef tegen. De dag sluiten we af met een vuurtje in de tuin en speciaalbiertjes. Midden in de nacht schrikken we wakker van knalharde muziek van een carnavalswagen. Waarom kunnen die carnavalvierders niet bedenken dat dit geen tijdstip is om herrie te maken 😉 ?

Beugelen met Bavaria
Om tien uur fietsen we naar de Beugelbaan en bij aankomst is de eerste wedstrijd in volle gang. Terwijl mijn vriend de bal zo door de beugel knalt, heb ik moeite om de vaart erin te houden. Langzaam wen ik aan het spel en begin ik ervan te genieten, ook omdat we tussendoor verwend worden met erwtensoep, verse eieren, broodjes, koffie, bier en als afsluiter een uitgebreide Chinese rijsttafel.

Tot zover mijn carnavaleske verslag en jij…heb jij ook zo genoten?

1 maart 2017