Ik heb buikpijn van de borrelnootjes en van het lachen. Bij basketballen is het normaal dat er een zomerstop is, maar de extra fanatieke spelers (zoals ik) gaan door. Op woensdagavond in juli en augustus spelen de vrouwen en mannen van Agathos in Raamsdonksveer een wedstrijd onder elkaar.
Stiekem moet ik bekennen dat de derde helft het hoogtepunt is van deze zomerse partijtjes. Na het zweten en zwoegen is een douche een geschenk uit de hemel, maar niet als de licht autistische M. erbij staat. Ik weet niet dat ze een EIGEN douche heeft in de sporthal, waardoor haar blik steeds bozer wordt als ik eronder sta en besluit uitgebreid mijn haar te wassen.
In de kantine zakt de boosheid gelukkig, geef haar een witte wijn en ze is het alweer vergeten. Vervolgens zijn de onderwerpen van gesprek amper bij te houden. Van een frietpan die in een auto opensprong waardoor het frietvet in het rond ging tot een sappig verhaal van een stapavond met het team waarbij niet iedere dame zelfstandig de deur van haar huis kon bereiken. De tweede ronde borrelnootjes valt zwaar, toch blijven we door eten. Vage plannen maken we voor een stapavond binnenkort (waarbij we op een strenge manier gaan bepalen wie wel en wie juist geen rosé krijgt) en we gaan een keer varen met het botje*.
Rond middernacht eindigt de derde helft, met een uitgeput lijf van het spelen én met goed getrainde buikspieren.
*plat West-Brabants voor bootje
